Burayı keşfettiğim gün teker teker tüm mektupları okudum, saatlerce. Hepsinde kendimden bir parça buldum. Okudukça benim gibi başka insanların da olduğunu, onların da bir savaş verdiklerini gördüm ve kendime güvenim geldi çünkü baskı altında yetişen kız çocuklarına kendilerinden utanarak yaşamaları öğretilir. Gelenek ve kutsallar asla yanlış olamaz, sen kötüsündür; ailen asla hatalı olamaz, sen yollusundur.

Ailem lisansüstü eğitim almış olmasına rağmen oldukça tutucu ve dindar. Oyun çağı dediğimiz yaşlarda yazları sıkıntıdan patlatan Kur’an kurslarına senelerce gönderildim. Somut-soyut kavramının oturmadığı yaşlarda büyüklerimden cehennem ve kabir azabı içerikli ”korku hikâyeleri” dinleyerek büyüdüm. Telaffuz edemediğim, kulağıma komik ve bir o kadar da yabancı gelen, anlamını bilmediğim Arapça sureler ezberledim. Kur’an kurslarına dair tek hatıram boğucu sıcakta oturup durmam ve boğazdan çıkan harfleri söylemeye utanmam oldu.

Tüm bu kurslar ve dini sohbetler beni ‘dinine bağlı bir mümine’ yapmadı aksine ateizme yönlendirdi.

Daha ilkokulda erkeklerle arkadaşlığım kısıtlanmıştı. Çok normal şeyler olan karşı cinsle oyun oynamak, ödev yapmak gibi şeyleri bile ailemden gizlemem gerekti. Biliyordum ki iyi gözle bakmazlardı. (İşin komik tarafı daha sonra biseksüel olduğumu keşfettim. Ne kadar fanusa kapatmaya çalışsalar da aşk bir yolunu buluyor her zaman.) Daha sonra bu durum benim de hoşuma gitmese de devam etti ve ailem beni sürekli yalancılıkla suçladı. Yine de o yaşlarda mutluydum çünkü henüz bir şeyin farkında değildim; asıl işkence ergenliğe girmenle başlıyormuş. Ortaokulda dini içerikli bir okula verildim ve lise bitene kadar devam ettim. Bu dönemde kısa bir süreliğine kapandım.

Yetişkin gibi hissetmek, hayatımda ilk defa takdir edilmek hoşuma gitmişti.

Sonrasında bunun ben olmadığımı anlayıp açıldım ama müthiş bir psikolojik baskı gördüm. Umurumda olmadı sadece özgür olmak istedim. ”Sen 15 yaşından beri hayatı bize zehir ettin.” sık sık duyduğum bir söz oldu. Oysa ben sadece yaşıtlarımın yaptığı şeyleri yapmak, kendi hayatımı kendim tercih etmek istemiştim. 20 yaşından sonra bile sürekli gözetim altında tutuldum. Nereye kimle gittiğim sürekli kontrol edildi. Buna rağmen hiçbir zaman ailemle yakın bir ilişkim olmadı. Onlar beni boğuyor, ben hayatımı yaşamaya çalışıyordum. Eve 7’de değil 8’de geldiğim için orospu diye bağırılıyordu. Eteğim dizimden bir karış yukarıda diye ”Cehennemde sonsuza kadar yanacaksın” deniliyordu. Çok açık giyinmememe rağmen ”Sen ruh hastasısın, teşhircisin herkese göstermek istiyorsun” laflarını çok dinledim. Hem psikolojik hem fiziksel hem de ekonomik şiddet gördüm. Kime anlatsam ya inanmadı ya da ”Olur böyle şeyler her ailede.” dedi. 15 yaşından beri kendim olamadığım için ağır depresyon ve yeme bozukluğuyla yaşıyorum. Buna rağmen ailemi hala seviyor olmam sürekli kendimi suçlamama sebep oldu.

Ben yaşadığım şeylerin ne olduğunu yeni yeni fark ediyorum. Küçükken normali bu sanıyorsun. Buradan herkese seslenmek istiyorum; güzel kadınlar biz suçlu değiliz, yaşamak istemek, var olmak günah değil. Bunları bize zehir edenler suçlu. Şimdi tek umudum okulumu bitirip maddi olarak kendimi idame ettirebilecek duruma gelebilmek. Kadınlar biz güçlü olmalıyız. Çabalamalıyız. Lütfen pes etmeyin ve en önemlisi kendinizi, bedeninizi sevin. Hepinizi seviyorum.

**Yazıyla beraber paylaştığımız görselin kime ait olduğunu bulamadık. Biliyorsanız kaynağıyla beraber yorum bırakabilirsiniz.