Benim özgürce açılıp insan içine çıkabildiğim bir hikâyem yok ama benden genç olan kız kardeşlerime yol göstermesi için bir şeyler yazmak istedim. Kapandığım yıl henüz 7. sınıftaydım. Bazı genç kızların okulda eteğini kısalttığı bir dönem vardır ya hani, ben de çocukluk işte bir gün okulda eteğimi kısaltmış, okuldan dönerken eski haline getirmeyi unutmuş ve annemin de fark etmesini sağlayınca evde uzun süreli bir huzursuzluğa sebep olmuştum. Ben muhtemelen çocuğumun böyle bir şey yaptığını görsem güler geçerim fakat annemi de suçlayamıyorum, benimkinden çok daha beter baskılarla dolu bir ailede büyüdüğünden istemese bile bazı kalıplara göre şekillenmiş. Sonuç olarak 11 yaşımdayken kısalttığım etek yüzünden evde oluşan huzursuzluğu dindirmek ve annemin ağır hakaretlerinden kurtulmak için kapandım. İlk zamanlar güzeldi, yeni bir şey deniyordum, üstelik insanlar da yakıştığını söylüyorlardı. Sonradan başörtüsünün kıyafete uyumlu olacak bir aksesuar olarak kullanılamayacağını anladım fakat geç kaldım. Ben kapanırken kimse bana neden kapandığımı açıklamadı, saçma sapan internet sitelerinden okuduğum, şimdi okuduğumda tatmin edici bulamadığım açıklamalar çocuk aklıma yatmıştı. Kapanıyordum çünkü erkekler bana baktıklarında hâkim olamadıkları nefisleri yüzünden şehvete kapılıyorlar ve günah işliyorlardı. Buna rağmen suçlu onlar değil bendim, çünkü kapalı değildim. Kapanıyordum çünkü 11 yaşımda olmama ve dünya üzerindeki binbir çeşit dinden yalnızca biri hakkında ufacık fikirlere sahip olmama rağmen yeterince şey bildiğimi sanıyordum. Hepimiz insanların tepkisinden çekiniyoruz. Bu sitede bile klavye başında gözlerini kocaman açıp bir kadının açılmasıyla alakalı nutuk çekebilecek insanlar gördüm. Fakat bu insanlar her türlü var olacaklar, söylemleri ve düşünceleri değişse de bizim üzerimizde baskı kurmaya devam edecekler. Her insanı elbette ki aynı kefeye koyamam fakat istisnalar kaideyi bozmaz. Ben kapalıyken açılmam için baskı kuranla açıldığımda kapanmam için baskı kuran kişiler farklı vücutlarda ve farklı ruhlarda olsalar da aynı kişiler olmaya devam edecekler. Her zaman kendilerinin en doğru olduğunu düşünmeye devam edecekler. Bizim hayatımızı yaşamamızı zorlaştıran kişiler olmaya devam edecekler. Eğer attığınız adımdan emin değilseniz bekleyin, su akıp yolunu bulacaktır. Fakat eğer artık hayatınız çekilmez bir raddeye gelmişse ve benliğinizi kaybetmek üzereyseniz suyun yolu kapanmıştır, adımınızı atın ve suyun yolunu açın ki akıp gidebilsin. Ben henüz adımlarımdan emin olamadığım bir evredeyim. Kafam karışık, sürekli düşünme ve araştırma halindeyim. Bunu okuyacak olan annelere çocuklarının reşit olmadan tüm hayatları boyunca üzerinde taşıyacakları kararlar vermesine izin vermemelerini şiddetle tavsiye ediyorum.
**Yazıyla beraber paylaştığımız görselin kime ait olduğunu bulamadık. Biliyorsanız kaynağıyla beraber yorum bırakabilirsiniz.
Comments (2)
Merhaba. Yazdıklarına katılıyorum. Ancak “Kapanıyordum çünkü erkekler bana baktıklarında hâkim olamadıkları nefisleri yüzünden şehvete kapılıyorlar ve günah işliyorlardı. Buna rağmen suçlu onlar değil bendim, çünkü kapalı değildim.” derken senin de belirttiğin gibi kapanmanın kadını toplumda geri plana atan bir tarafı var. Benim karşı çıktığım yer tam da kadınların kendini saklaması, sürekli kendini koruma refleksi içinde olması ve hiçbir zaman tam olarak mutlu ve özgür olamaması. Yaratıcının bizi yarattığı halimizle var olarak bile günah işliyoruz bu yargıya göre. Yoksa insanların mutlu oldukları gibi giyinmelerinin hakkını her zaman savunacağım tabii ki.
Bir lahza bile önemlidir yaşamda. Hiçbir şey için ”keşke” demenizi istemem, o yüzden sizi üzen şeyi ortadan kaldırmak en iyisi. Başardığınızı bildirdiğinizi görmek istiyorum. Yaşınız çok olmasa gerek. Olsa bile hiçbir şey için geç kalmadınız. Lütfen. Sadece istediğinizi yapın.