20 yaşında kapanmaya karar verdiğimde bu dünyanın çok kötü ve acımasız bir yer olduğunu ve kendimi korumak için tesettüre girmem gerektiğini düşündüm. Kimseye söylemeden bir gecede verdim kararımı. Ailemin üzerimde hiçbir baskısı olmadı. Kapanma konusunda uyarılar alarak büyümedim. Kendi verdiğim bir karar bana çok büyük bir hayat dersi verdi. Zamanla sorgulamaya başladım. Kadına ve erkeğe biçilen rollerin yine insanlar tarafından veriliyor oluşu beni daha fazla sorgulamaya itti. Yaratıcının varlığına daima inandım ve o yaratıcı saçlarını kapatmayan, erkeğin iğrenç bakışlarının ve düşüncelerinin sorumluluğunu kadına yükleyerek her fırsatta kadına potansiyel bir günahkâr gibi ithamlarda bulunmayacak kadar yüceydi. Ve bu düşüncenin ancak insandan çıkacağını düşündüm uzun uzun. Kadınlar olarak bu toplumun ağırlığı altında yıllarca ezildik. Bu toplumun bize dayattığı normlarla büyüdük hepimiz. Binlerce yıl önce bereketin, yaratıcılığın, doğurganlığın sembolü olarak gösterilen kadınlar nasıl olur da ev içinde kalmaya itilip bu kadar değersizleştirilebilir. İşte kafamdaki bu sorularla tam 3 yıl geçirdim. Bir bedende iki kişi yaşayamazdı. Ve en sonunda başardım. Kim ne der diye düşünmeden özgürlüğümü yeniden kazandım. Beni kısıtlayan kafama taktığım örtü değildi. O örtüye toplumun yüklediği anlamdı. Kadınlara atfedilen rollerdi.  Artık yürürken sokaklarda ben benim. Kendimim. Olduğum gibi görünüyorum, bundan da gurur duyuyorum.

(Görsel: Brunna Mancuso)