Merhaba. Sizler gibi ben de özgürlüğü için savaşan bir genç kızım. Benim anlatacaklarım sizinkilerden ne eksik ne de fazla. Tam anlamıyla aynı şeyleri yaşıyoruz. Bu platformla tanışalı yaklaşık 1 sene oluyor. Kendimi şanslı hissediyorum çünkü benim gibi çıkmazın içinde olan birçok insanın olduğunu bilmek beni yalnız hissettirmedi ama aynı zamanda da üzdü. Benim hikâyem 4 sene önce başladı; 14 yaşımda, liseye geçtiğim yılın yaz tatilinde… Babam her fırsat bulduğunda tatlı ve ısrarlı bir üslupla kapanmam gerektiğini, bunun Allah’ın bir emri olduğunu bana hatırlatır ve iyice beynime nakşolmasını sağlardı. Israrları liseye geçtiğim yıl artmaya, daha şiddetli bir üslupla çoğalmaya başladı. “Liseye geçtiğinde kapanacaksın“ dediğinde babamın kararlılığını ve bunun son bulmayacağını anlamıştım. Bir akşam amcam ve eşi yemeğe geldiler. Yemekler hazırlandı, sofra kuruldu. Tabaklar yavaş yavaş götürülürken amcamla babamın benim hakkımda konuştuklarını duydum, konu benimle ilgili olunca dinlemek farz olmuştu. Amcam “Abi senin kızın da kapanma çağı geldi, artık kapatsın başını “dediği an babam hiç düşünmeden bana seslendi. Yanlarına gittiğimde olanları duymamış gibi yaptım ama nafile… Babam “Amcan senin kapanmanı istiyor, kafanı ört gel” dediğinde başımdan kaynar suların nasıl döküldüğünü anlatamam. O akşam yemeği başım örtülü bir şekilde, amcama kaşlarımı çatarak bakarak ve içimde fırtınalar koparak yedim. Amcam, babamın kardeşlerinden en muhafazakâr olanı diyebilirim. Oğullarını çok küçük yaşta hafızlık kurslarına veren, eşine çarşaf giydiren ve onları oldukça kısıtlayan biri. Evet, bir yönden, amcam babam olmadığı için şanslı olabilirdim… Ama öyle olmadı, her bulduğu fırsatta babamı bana karşı dolduruşa getirdi. Hep babamın bana karşı önlemler almasını istiyordu; başımı kapattırarak, telefonumu elimden alarak, dışarı çıkartmayarak vs. Ben de daha fazla baskı altında kalmamak için ama en çok da amcamın biraz bile olsa susması için başımı kapattım. Kapattığım an ailede en çok sevilen ben oldum. İpek eşarplar, yeni cep telefonu, güzel elbiseler, daha fazlası… Liseye başladığım ilk gün aldığım kararın ne kadar yanlış olduğunu anladım. Anladım ama nafile. Ne geri dönüşüm vardı ne de başka bir çarem. İçinde bulunduğum hayatı ailemin istediği bir şekilde, onların başlarını öne eğdirmeyecek şekilde yaşamam gerekiyordu. Çünkü onlar böyle istiyordu, benim aldığım kararların hiçbir önemi yoktu… Her gün ağlayarak kapatıyordum başımı. Yeni bir ortama girmiştim; yeni insanlarla, yeni kimliklerle tanışmıştım ve beni böyle hatırlamalarını istemiyordum. Elimden hiçbir şey gelmiyordu. 4 sene dayanabildim, 4 sene bu üstümdeki yükle yaşamaya çalıştım. O 4 sene boyunca ne mi oldu dersiniz; psikolojim bozuldu, haliyle psikolojik destek aldım, ilaçlar kullandım, sık sık hastalandım. Kendime iyi bakmıyordum çünkü kendimi sevmiyordum, özgüvenimi yitirmiştim. Ama lisenin son senesinde artık ayakta duran, nefes alan kişinin ben olmadığımı, benliğimi tamamen kaybettiğimi, kendimi tanıyamadığımı anladım. Bir şeyler yapmam gerekiyordu ve yapmalıydım da. İlk olarak annemle konuştum. Garip bir şekilde tuhaf karşılamadı ama babamdan korktuğunu için onun vereceği tepkinin ne olacağı konusunda huzursuzdu. Babam sert mizaçlı bir yapıya sahip. Kolay kolay bizimle konuşmaz, halimizi hatırımızı sormaz. Eğitimimize önem verir ama ona verdiği önemi bize vermez… Şiddete meyilli bir tarafı da vardır ayrıca. Beni korkutan tek şey… Sinirlendiği an eline ne geçerse bırakmaz, yıllar geçtikçe bu özelliğini biraz törpülese de bir yanı hala aynıdır. Bundan dolayı babamla bu konuyu konuşma imkânım yok, dahası konusunu açma şansım bile yok. Ama son günlerde nedendir bilinmez cesaret duygusu işledi bana. Alacağım babamı karşıma, yıllardır taşıdığım bu yükü üzerimden atacağım. Bedeli ne olursa olsun, bana ne tür geri dönüşleri olacaksa olsun kararlıyım. Ama biraz zamana, düşünmeye, destek almaya ihtiyacım var…

**Yazıyla beraber paylaştığımız görselin kime ait olduğunu bulamadık. Biliyorsanız kaynağıyla beraber yorum bırakabilirsiniz.