Yıllardır taşıdığım bu yükü üzerimden atacağım.

Merhaba. Sizler gibi ben de özgürlüğü için savaşan bir genç kızım. Benim anlatacaklarım sizinkilerden ne eksik ne de fazla. Tam anlamıyla aynı şeyleri yaşıyoruz. Bu platformla tanışalı yaklaşık 1 sene oluyor. Kendimi şanslı hissediyorum çünkü benim gibi çıkmazın içinde olan birçok insanın olduğunu bilmek beni yalnız hissettirmedi ama aynı zamanda da üzdü. Benim hikâyem 4 sene önce başladı; 14 yaşımda, liseye geçtiğim yılın yaz tatilinde… Babam her fırsat bulduğunda tatlı ve ısrarlı bir üslupla kapanmam gerektiğini, bunun Allah’ın bir emri olduğunu bana hatırlatır ve iyice beynime nakşolmasını sağlardı. Israrları liseye geçtiğim yıl artmaya, daha şiddetli bir üslupla çoğalmaya başladı. “Liseye geçtiğinde kapanacaksın“ dediğinde babamın kararlılığını ve bunun son bulmayacağını anlamıştım. Bir akşam amcam ve eşi yemeğe geldiler. Yemekler hazırlandı, sofra kuruldu. Tabaklar yavaş yavaş götürülürken amcamla babamın benim hakkımda konuştuklarını duydum, konu benimle ilgili olunca dinlemek farz olmuştu. Amcam “Abi senin kızın da kapanma çağı geldi, artık kapatsın başını “dediği an babam hiç düşünmeden bana seslendi. Yanlarına gittiğimde olanları duymamış gibi yaptım ama nafile… Babam “Amcan senin kapanmanı istiyor, kafanı ört gel” dediğinde başımdan kaynar suların nasıl döküldüğünü anlatamam. O akşam yemeği başım örtülü bir şekilde, amcama kaşlarımı çatarak bakarak ve içimde fırtınalar koparak yedim. Amcam, babamın kardeşlerinden en muhafazakâr olanı diyebilirim. Oğullarını çok küçük yaşta hafızlık kurslarına veren, eşine çarşaf giydiren ve onları oldukça kısıtlayan biri. Evet, bir yönden, amcam babam olmadığı için şanslı olabilirdim… Ama öyle olmadı, her bulduğu fırsatta babamı bana karşı dolduruşa getirdi. Hep babamın bana karşı önlemler almasını istiyordu; başımı kapattırarak, telefonumu elimden alarak, dışarı çıkartmayarak vs. Ben de daha fazla baskı altında kalmamak için ama en çok da amcamın biraz bile olsa susması için başımı kapattım. Kapattığım an ailede en çok sevilen ben oldum. İpek eşarplar, yeni cep telefonu, güzel elbiseler, daha fazlası… Liseye başladığım ilk gün aldığım kararın ne kadar yanlış olduğunu anladım. Anladım ama nafile. Ne geri dönüşüm vardı ne de başka bir çarem. İçinde bulunduğum hayatı ailemin istediği bir şekilde, onların başlarını öne eğdirmeyecek şekilde yaşamam gerekiyordu. Çünkü onlar böyle istiyordu, benim aldığım kararların hiçbir önemi yoktu… Her gün ağlayarak kapatıyordum başımı. Yeni bir ortama girmiştim; yeni insanlarla, yeni kimliklerle tanışmıştım ve beni böyle hatırlamalarını istemiyordum. Elimden hiçbir şey gelmiyordu. 4 sene dayanabildim, 4 sene bu üstümdeki yükle yaşamaya çalıştım. O 4 sene boyunca ne mi oldu dersiniz; psikolojim bozuldu, haliyle psikolojik destek aldım, ilaçlar kullandım, sık sık hastalandım. Kendime iyi bakmıyordum çünkü kendimi sevmiyordum, özgüvenimi yitirmiştim. Ama lisenin son senesinde artık ayakta duran, nefes alan kişinin ben olmadığımı, benliğimi tamamen kaybettiğimi, kendimi tanıyamadığımı anladım. Bir şeyler yapmam gerekiyordu ve yapmalıydım da. İlk olarak annemle konuştum. Garip bir şekilde tuhaf karşılamadı ama babamdan korktuğunu için onun vereceği tepkinin ne olacağı konusunda huzursuzdu. Babam sert mizaçlı bir yapıya sahip. Kolay kolay bizimle konuşmaz, halimizi hatırımızı sormaz. Eğitimimize önem verir ama ona verdiği önemi bize vermez… Şiddete meyilli bir tarafı da vardır ayrıca. Beni korkutan tek şey… Sinirlendiği an eline ne geçerse bırakmaz, yıllar geçtikçe bu özelliğini biraz törpülese de bir yanı hala aynıdır. Bundan dolayı babamla bu konuyu konuşma imkânım yok, dahası konusunu açma şansım bile yok. Ama son günlerde nedendir bilinmez cesaret duygusu işledi bana. Alacağım babamı karşıma, yıllardır taşıdığım bu yükü üzerimden atacağım. Bedeli ne olursa olsun, bana ne tür geri dönüşleri olacaksa olsun kararlıyım. Ama biraz zamana, düşünmeye, destek almaya ihtiyacım var…

**Yazıyla beraber paylaştığımız görselin kime ait olduğunu bulamadık. Biliyorsanız kaynağıyla beraber yorum bırakabilirsiniz.

Comments (9)

  1. Hayır yani ben kapanmak nedir anlamıyorum saç teline kim nefis yapar aa saçı var hemen kötü mu dusunuluyo zamanında peygamberimiz araplardaki kötü şeyleri engellemek için Allah tarafından ona soylenip uygulanmasi gerektigi söylenmiş azalsin diye saç kapatıp kara kara dolanmak nedir anlamıyorum bende eşim yüzünden ki her zaman derim beni böyle istemedigim halde tutuyo ya Allah’tan bulsun sende açılma şimdi üniversitene geç dışarıyı yaz acil yada cesaretini topladıysan acil gitsin çünkü insanımız yobaz 12 yaşında kapatanlar çoğaldı

  2. Kendi hayallerini baskasina dayatma!

    Uzgun
    Dediklerinin her kelimesine katiliyorum.Madem erkeklerin basimizi kapatmamiz konusunda bizi zorlama haklari var.Allah bize neden irade ve akil verdi.Sanki tanri erkeklere vermiste biz kadinlara vermemis gibi her hareketimizi,nasil giyinicegimizi erkekler belirliyor.Insanlar neden ahlakli olmaya bakmiyor da dis gorunume bu kadar aldaniyorlar.Ben yillardir kapaliyim.Hep sessiz,sakin bir insan gibi davrandim.Herkes bana hayranlik duydu ne kadar edepli bir kiz diye ama ben bundan nefret ettim.Cunku benim asil kisiligim bu degil.Basortusu baskasinda olumlu bir etki yapabilir ama ben ne kadar sevmeye calissam da olmadi iste.Hic bir zaman edepsiz bir kiz da olmadim.Ben bu degilim.Basortusu bu kadar buyutulmesi gereken bir sey degil.Neyse ne desem de bos ne kadar aci cektigim ne kadar aci cektiginiz kimsenin umrunda degil.Kendi mutlulugunuz icin savasin.

  3. güven özbayrak

    Bence babanın bile iradesi yetersiz, amcan belirleyici. Baban örtünmene çok bozulmayacak olsa bile amcana ne diyeceğini bilemeyeceği için sana onay vermeyebilir. Öncelikle amcanın aile üzerindeki etkisi kırılmalı. Onunla arayı öyle bir bozmalısın ki evinize gelememeli. Tabii böyle bir şey olanaklıysa. Bir de baban sana karşı şiddet uygularsa ne yapabileceğin konusunda internetten araştırabilirsin. Barolar, kadın sığınma evleri, yurtlar ne varsa araştır. Eğer 18 yaşını bitirmediysen çocuk statüsündesin. Hem baban ağır bir ceza alır hem de devlet korumasına girersin.

    • Babam sinirlendiği an nadir de olsa şiddete yönelen biri beni hastanelik edeceğini ya da öldüreceğini asla düşünmüyorum ama ne de olsa hiç beklemediği bir şeyi ona söyleyeceğim,karşı çıkacağım için tepkisine dair en ufak bi tahminim yok.Amcam konusunda ise son 1 yıldır şanslıyım.Evlerimiz çok yakındı fakat taşındılar çok nadir görüşüyoruz.

  4. Deist Eleman

    Buradaki çoğu arkadaşımız gibi seni de sindirmeye çalışmışlar ama alışık olmadığım bir cesaret gösteriyorsun. Bu istek, inanç ve azimle yapabilirsin. Belki de yaptın. Yaptın mı? Bildirirsen pek sevinirim.

    • Ne yazık ki daha değil.Konuşma fırsatım olmadı.Nerden başlasam nasıl başlasam bilemediğim için sürekli erteliyorum…

      • Destekliyorum

        Yapabileceğine inanıyorum. Senin için en güzeli olsun. Mutlu haberlerini bekliyoruz.

  5. Bence bunu yavaş yavaş ılımlı bir şekilde yapman senin için daha iyi olur. Ne yazık ki aile önemli faktör bende senin ailen gibi bir aile yapısına sahibim. Baba serttir sevgisini asla belli etmez. Ve sürekli elalem ne der diye düşünürler. Sen düşünme ne kadar mutsuz olduğunu onlara belli et. Onlara doğruyu göstermeye çalış. Yaptıklarının sevap değil günah olduğunu anlatmaya çalış. Eğer anlamazlarsa da sen bildiğin yoldan git. Bütün psikolojik baskılara diren. Sen nasıl mutluysan öyle yaşa. Zafer direnenlerindir bunu asla unutma ?

  6. Ailen seni endişelendiriyordur muhakkak peki ya çevren?

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir