Merhabalar. Ben 17 yaşındayım. Yaklaşık 3 sene önce biraz aile biraz çevre baskısıyla kapandım. Herkese kendi isteğimle yaptığım bir şeymiş gibi gösterdim, böylelikle ben de alışırım diye düşünüyordum. Tüm akrabalarım örtülü olmasa da kendi ailem çok muhafazakârdır. Bir gün babam yolda bana ‘Artık kapanma zamanın geldi’ demişti, tartışmıştık. O gün kendimi yırtmıştım ‘Ben kapanmam’ diye. ‘Ne halin varsa gör’ demişti. 1 ay teyzemde kaldım bu olaydan sonra, teyzem bana çok destek oldu. Bir gün annemle babam geldi teyzemlere. Annemlerle iyiydi aram, en son olanları unutmuştum. Ta ki babam bana tehditler savurana kadar. Beni okula değil yatılı kuran kursuna göndermekle tehdit etmişti. ‘Ben seni başka şehirde okumaya nasıl göndereyim, sana nasıl güveneyim’ demişti. Babam bana güvenmiyordu. Annem de hep babama katıldığını söylüyordu. Bir de ablam var, o da kapalı ve o kendi isteğiyle kapandı. Ama o da bana baskı yapıyor. Şimdiki beni tanımıyorum. Ben kimim, bu nasıl bir kişilik, aynaya baktığımda neden kendime bakıp ağlıyorum. Çünkü acıyorum kendime. Karşı gelemedim kimseye. Ailem bana hep ‘Yanındayız’ diyor. Bir kere açılmak istediğimi söyledim, annem ‘Eğer açılırsan bil ki artık bir annen yok’ dedi. Annem kanser, onu üzmemek için üstelemedim çok. Hala onu düşündüğüm için ağzımı açmıyorum. Ama o kadar bunaldım ki. Namaz kıldığımı söylüyorum. Beni bu kadar zorlamasaydılar şu an daha inançlı olabilirdim. Allah’a olan inancım tam, bunda şüphe yok ama ya kendime olan inancım, yani bunu daha ne kadar sürdürebileceğime dair olan inancım. Ah, o kadar bıkkın ve çaresizim ki. Bazı zamanlar o kadar bunaldım ki kendimi öldürmeyi düşündüm. Arkamda onları suçladığım bir yazı bırakıp kendimi öldürmeyi düşündüm. Yapamadım. Daha ne kadar böyle sürecek bu. Onlara karşı gelecek gücüm yok. Ne yapmalıyım?
(Görsel: Maja Lindberg)
“Allah’a olan inancım tam, ya kendime olan inancım?” için bir yanıt
Sonda dediğin kısmı ben de çok düşündüm ancak ben bir erkeğim ve mesele görünüşümle değil görüşümle ilgili olduğu için yanlarında konuşmayarak çözdüm bunu. Ancak senin durumun farklı. Annenin hastalığı olmasaydı karşı çıkmanı önerirdim. Onlara mantıklı bir şekilde yaklaşabilirsin belki. Bu şekilde mutsuz olduğunu söylersen bir etkisi olabilir diye düşünüyorum. Yine de umudunu kaybetme çünkü o özgürlüğünün anahtarıdır.