Dinin önce sevdirilmeye sonra gerekirse de zorla yaşatılmaya çalışıldığı kalabalık bir evde büyüdüm. Din, aile huzuru ve anne babaya itaat… Aldığımız her kararda önce bu üçlüyü düşünmek zorundaydık. Tüm hayatımız dine ve babamın isteklerine göre şekillendi. Dışarı çıkıp arkadaşlarımızla buluşamaz, doğum günlerine gidemez, hiçbir sosyal aktiviteye katılamazdık. Çocukken bile akşamları dışarıda oyun oynayamadık, şort giyemedik. Bacaklarım 18 yıl boyunca hiç güneş görmedi. Büyük ablam başörtüsü ısrarlarını üniversiteye kadar ertelemeyi başardı. Üniversitede kapandı ve bu evde bir kural haline dönüştü: ‘Üniversiteye geçen kapanacak!’ 9.sınıfta bu kuralı düşünerek zamanın yavaş akmasını dilediğimi hatırlarım, üniversite gelmesin ve zorunda kalmayayım. 10. sınıfta dini inançlarım sarsılmaya başladı ve ilk düşündüğüm şey ‘Aman, sakın! Bu ailede inançsız bir insan olmak çok zor olur’ oldu. Ama yapacak bir şey yoktu. İnançsız olmama rağmen 12. sınıfta ‘İnanmıyorum ancak yine de mecburen kapanacağım’ diye düşünüyordum. Bu kadar baskıya dayanamazdım sonuçta ve ailemle aramı da bozmak istemezdim. Sonra her ne kadar istemesem de ailemle aramın kaçışsız olarak bozulacağını gördüm. Ve inat etmeye karar verdim. İnsanların beni yanlış tanıyacak olmaları düşüncesine katlanamıyordum. Zaten kendimi çok rahat ifade edemeyen bir insandım, bu düşünceyi asla düzeltemem gibi geliyordu. Binbir zorlukla babamın beni üniversiteye bırakacağı gün itiraz ettim. Sonra kapanmazsam evden çıkamayacağımı söylediler. Ben de günü kurtarmaya baktım. Kapandım ve babam beni okula bırakıp da gider gitmez açıldım. Ara ara ben açıldım dedim veya eve başım açık gittim, imalarda bulundum. Ama her defasında konu okula gelince geri adım attım. Geçimimi kendim sağlayabiliyorum ve keşke onlardan ayrı yaşasam diyorum ama bunu asla kabullenmeyeceklerini biliyorum, sonuçlarından korkuyorum. Okulda açık olup dilediğim gibi takılırken eve kapalı dönmek çok yoruyor beni. Otobüs terminalleri, lavaboları ya da metronun aynalı asansörleri şahit… Ne zamana kadar sürer bilmiyorum. Bazen yaşama sevincimi sömürüyor tüm bunlar, intihar çok mantıklı geliyor. Ama genelde umut baskın çıkıyor. Güzel bir geleceğim olduğuna inanıyorum çünkü. Hepsinden kurtulacağıma inanıyorum.

(Görsel: Erin Armstrong)