Öncelikle istediğimi yazabilmek bile beni mutlu ediyor şu an. İlk defa kendimim. Ben derken ilk defa ben gibi konuşacağım. Henüz 11 yaşında kapandım. 11. Komik bence. Ailem o kadar dindar ki dindar onlar için doğru tabir değil bence, yobaz ya da çomar diyebilirim onlara.

Liseye geçene kadar tek istediğim iyi bir lise kazanıp onlardan uzakta rahat bir şekilde yaşamaktı. Peki ne mi oldu? Geçen sene girdiğim LGS sınavında 1. dilimdeydim. Çoğu fen lisesi oluyordu ama benim hayatım ailemin olduğu için tabii ki onlar karar verdi ve İmam Hatip’e gidiyorum.

Konusu açıldığında annem isteyerek ‘Kapandı, biz zorlamadık’ diyor. 11 yaşında bir ”çocuğa” ne dersen onu yapmaz mı zaten? Renkli renkli başörtüler aldıktan ve açık giyinince garip garip baktıktan sonra bu dolaylı yoldan baskı değil midir? Öyle bir ortamları var ki Allah’ı anıyorlarmış. O ortamdan bir kadın: “Seni oğluma alacağım.” dedi, henüz 14 yaşındaydım. Ve başka bir gün: “Sen abinin, babanın yanında efoşman giyiyor musun?” dedi. “Benim kızım giymiyor, sen de giyme artık.” dedi. Abimin bile benim vücudumdan tahrik olabileceğini düşünen zihniyet mi yani din dediğimiz şey?

Şu an kapalıyım ve hakkımda hiçbir şey bilmeyen insanların bana bakışlarından rahatsız olmam mı beni daha çok üzüyor, yoksa istemediğim bir şeyi her salise yapmak mı bilmiyorum. Şu an 16 yaşındayım. Ve 5 sene önce kapandım. Sosyal medyaya açık fotoğraf atıyorum ve ailem görmediği zamanlarda bazen dışarı açık çıkıyorum. Bir şey zorla olursa olmuyor. Bunu onlara nasıl söyleyeceğimi bilmiyorum. Kapalıyken  bırakın yaptıklarımdan zevk almayı, nefes dahi alasım gelmiyor.

Kendi kararlarımı alamadığım bir hayat yaşıyorsam neden yaşıyorum? Yalnız olmadığımı görmek beni sevindirdi demek isterdim ama böyle bir şeyi yaşayan tek kişi olmayı tercih ederdim. Çünkü bu katlanılamayacak kadar zor bir hayat. Aslında içimde o kadar çok şey var ki ama anlatmak sandığımdan daha zormuş.

(Görsel: Kathrin Honesta)