“Gerçeği öğrenirlerse bir ailem olmaz” demek istiyorum öncelikle. Hepiniz gibi ben de bir muhafazakar ailede doğdum, büyüdüm, hala yaşıyorum ve hikayeme geçiyorum.

İlk regl olduğum günü hatırlıyorum, hayatımın en kötü günüydü. Artık çocuk değildim, 12 yaşında olsam bile öyle diyordu din. Annem artık kapanmam gerektiğini söylemişti. Kapanmayı ve dini geçin, regl olmaktan bile çok korkmuştum; ben sadece 12 yaşındaki çocuk halimle bu reglin ne olduğunu düşünüyordum, korktum, gizledim, sakladım. Bir buçuk sene gizledim, çünkü istemiyordum kapanmak, daha bilmiyordum bile regl ne, o çocuk yaşımda gizli gizli pet alırdım, atardım. Çok küçüktüm, çabuk büyüdüm, bedenim küçüktü ama ruhum büyümüştü, büyüyordu, büyümek zorundaydı çünkü tek başımaydım, korkuyordum. İçimde bir korku vardı; artık çocuk olamamaktan korkuyordum. Bununla beraber annem hep kapanmam gerektiğini söylerdi, bir buçuk sene sonra yatağıma geçmiş regl kanıyla öğrendi. Çok kırgındım gizlemek zorunda hissettiğim için, en sonunda lise 1’e geçeceğim zamanlar annemin konuşmalarına dayanamadım ve “Kapanıyorum” dedim herkese, hiç istemiyordum ama kimse bilmiyordu. 14 yaşındaydım, yine küçüktüm ama beni sevmezler kabul görmezlerse diye düşünüyordum kendimce.

Babam o zamanlar hiçbir şey demezdi, onu çok severdim, güvendiğim tek kişi gibiydi benim için. Kocaman, kuvvetli ve asla yıkılmaz. Zaman geçti ve artık bıkmıştım, 2 ay olmuştu, kendimi çok rahatsız hissediyordum. Aynaya bakmak istemiyordum, sanki başka biriydim, ruhumdaki ve bedenimdeki farklıydı. İlk o zaman açılmak istedim, sonra vazgeçtim. Bir sene geçmişti, iyi kötü gidiyordu zaman, çok da bilmiyordum, düşünmüyordum hiçbir şeyi. Sonra artık canıma tak etti, bıkmıştım ve bir sene içimde bunu bastırmıştım. Tekrar açılmak istediğimi söyledim. Anneme söylememiştim, babama söylemiştim. “Beni utandırma, mahcup etme” dedi. Benimle güya anlaşılır bir şekilde konuşuyormuş gibi konuştu, aslında mahvolmuş, ama ona “Tamam baba hiç böyle düşünmemiştim” demiştim ve kapalıydım hala.

“Ben dindar bir adamım ve benim çevrem de öyle” demişti. Şimdiki yaşadıklarıma nazaran daha az kırıcı ve üzücüydü, dayanamadım, artık 6 ay daha geçmişti. Tekrar konuştum, “Namussuz” dediler, “Sende hiç namus yok mu, bugün başını açan yarın neresini de açar” dediler. Gözden bile çıkarılmıştım. Ne zaman babamın parasını yemezsem o zaman ne istersem yapabilirmişim, olur da öyle aileye uymaz davranışlar sergilersem, yani etek boyum dizimin üstünde olsun biraz dekolte olsun, eğer olursa öyle şeyler beni reddelerlermiş. Ağlıyordum, hem de çok, hem psikolojik hem de fiziksel olarak, ki bu en kötüsüydü. Şiddet vardı, bir gün dudağımı patlatmıştı babam, bir gün dediğimde bir ay önce, ne zaman elimle dudaklarımı hissetsem aklımı orada olan yara gelir, yer etti dudağımda ve inanır mısınız hiç gitmiyor.

Nefret ediyordum bir zamanlar en çok sevdiğim o adamdan, başkaları için beni gözden çıkarmıştı. 15-20 gün hiç konuşmadım, küstüm. 1 senedir çok değiştim, her şeye gülen çok samimi ve sevecen biriydim. Artık sadece melankolik ve depresif biriyim, aynı zamanda dini sorgularken agnostik olduğumu fark etmiştim. Gün gelecek ihtiyaç duymayacağım kimseye.

Çabalayın kızlar; gözden çıkarılmış, reddedilmeye hazır, önemsenmeyen ve elalem karşısında bir hiç bir kimse olsanız bile yaşayın. Hayal edin ve umut açın kendinizde. Eğer umut etmezseniz bu hayat gitmez, tek hayalim üniversiteye gitmek artık. Kendi paramı kazanmak. Eğer kendim olursam, büyük ihtimalle ailem olmaz, çok acı bir gerçek ama üzgünüm. Kendim olmazsam da yaşayamam…

(Görsel: Daniel Zender)