Bir insan daha çocukken gelecekte nasıl olacağına nasıl karar verebilir ki? Verdim. Ailemde herkes sözde dindar ve din için kapanıyor, kimse açık değil. Küçüklüğümden bu yana hep onları görerek büyüdüm. Etrafımda, çevremde onlardan başka kimse yoktu. Babam ben büyümeye başladığımda, vücudum belirginleştiğinde sürekli ne zaman kapanacağımı sorardı. Ben de daha zamanı var derdim. Liseye başlamadan biriyle tanıştım, onun ailesi de bizimkiler gibiydi. Onu çok sevdim, 3 yıl beraberliğimiz oldu ve bana kapanmamı söyledi. Bir insan gerçekten bu kararı birini çok seviyor diye alabilir miydi? Aldım, kapandım. İlk başlarda çok güzel geliyordu. Fakat hiçbir zaman tam bir kapalı olamadım. Bir kapalı gibi giyinemedim, giyinemiyordum, yapamıyordum. Kendimi o kıyafetlerin içinde oldukça rahatsız hissediyordum.

Daha sonra lise 3’te ilk kez kapalı bir arkadaşım olmuştu. İlk kez benim gibi biri hatta her şeyiyle benim gibi. Lise 4’e geçtiğimizde etraftaki insanlar bizi dışlarcasına davranıyor hatta bir sürü muamele yapıyordu. Bunları burada anlatmaya pek gerek yok açıkçası ve biz bir karar aldık. Gerçekten kendimizi iyi hissetmiyorduk, bizim biz olduğumuzu düşünmüyorduk ve açılmaya karar verdik. Bu süreç çok uzun olmasa da çok yorucu geçti. Aileme anlattım ve destekçi olduklarını sanıyordum. Açıldım ve bu böyle olmadı. Almadığım tepki, işitmediğim söz hatta yemediğim dayak kalmadı belki de. Fakat artık kendimi özgür ve kendim gibi hissediyorum. Kimsenin ne dediği ne hissettiği umurunuzda olmadan hayatınızı yaşayın. Yoksa hiçbir zaman kendinizi tanıyamayacaksınız. Ben artık kendimi tanıyorum. 18 yıl sonra ilk defa kendimi tanıyorum. Boynunuzdaki yüklerden kurtulun.

(Görsel: Selma Gürbüz)