Uzun uzadıya düşünüyorum. Sonra basıyorum tuşa sen de yaz! Buradayım işte, yazıyorum, nasıl başlamalıyım sözlerime bilmeden… Ah merhabalar ben Huzur… 23 yaşında çiçeği burnunda bir öğretmen adayıyım. Belki yakında atanırım, nasip diyelim..

Lise 2. sınıfta iken başladı benim kapanma maceram. Erkek arkadaşım vardı, üst komşumuzun oğlu, dindar bir de ailesi vardı. Seviyorduk birbirimizi. Kapanmamı istedi benden, belki de yapacağım son şeydi. Diretsem de sevgime yenildim, kabul ettim. Bir gün okuldan eve gelip “Anne ben kapanmak istiyorum.” dediğimde, annem: “Kızım daha küçüksün biraz daha bekle, ileride fikrin değişir, açılmak istersin, izin vermem bak.” dediğinde kararım netti. Kapanacaktım.

Muhafazakar fakat baskıcı olmayan bir ailem vardı benim. Usulüne göre yaz tatillerinde Kuran öğrendim. Babam beş vakit namazını kılan bir insan, annem de öyle. Annem, ilk kapanma sürecimde yanımda olmadı. Gidip kendime, lise 2. sınıf aklımla belki de şu an asla takmayacağım kadınsı bir eşarp aldım. Ya nasıl takacaktım? Anneme söylediğimde “Ben karışmam kendin yap.” demişti. Üst kattaki komşunun kızı kapalıydı, o yardım etmişti bana. Kendi kendime çirkin ama bir şekilde yarı kapalı… Okula giderken açık…

Birçok spor dalında yeteneğim vardı. BESYO okumayı istiyordum.. Beden eğitimi hocam da beni çok severdi, beni BESYO’ya hazırlayacaktı. Fakat lise son sınıfta okula kapalı gitmemle değişti her şey, beni çok seven hocam ‘Çıkar o kafandakini’ dedi ve bir daha yüzüme bakmadı. Daha 16 yaşındaydım. İncinmiştim, daha çok sarıldım örtüme. Lise bittikten sonra giyinmeme dikkat etmeye başlamıştım. Pantolon giyiyordum, zaten annem de benim o kadar çok kapalı olmamı istemiyordu. Ha bu arada kapandıktan 2-3 ay sonrasında o benim kapanmamı isteyen sevgilimden ayrılmıştım…

Üniversitede babamın sırf boşta kalma, git dediği bir bölüme gittim istemeyerek. Belki de kapanmaktan daha çok bu koydu bana. 4 yıl istemediğim bir bölümü okumak… Üniversitede herkes beni çok beğeniyordu, çok güzel giyiniyordum. Çok güzeldim… Belki de kendini beğenmişlik olur fakat kendimi çok seviyorum, daima seveceğim. Üniversite 3. sınıfın yaz tatilinde başladı benim de açılma hayallerim.. Aileme açtığımda konuyu kestirip attılar. Ben de korktum ve kapattım orada o konuyu, hep içim içimi yedi. İstemiyordum kapalı kalmayı. Açılmak istiyordum fakat yapamadım… Evlenince açılırdım, bir gün bunu yapacaktım…

Bu sene mezun oldum üniversiteden. Zaten hep aklımda olan açılma konusu daha çok kurcalamaya başladı beynimi… Anneme mesaj attım. ‘’El alem ne der kızım olur mu öyle şey’’ dedi. Babam çok kızmış. Şu an ailemi ikna etmeye çalışıyorum. Belki bir gün istediğim benliğe kavuşurum.. Sevgilerle..

(Görsel: Linda Vachon)