Yazım şeklim ve kendimi, hikayemi nasıl anlatacağım konusunda biraz yetersiz olabilirim… Şu anda 16 yaşındayım, 13 yaşında adet olduktan sonra kapandım ve kendim istedim, çünkü ailemi mutlu görmeyi çok sevmiştim. Hiç olmadığım yolda yürümeye devam ederken kendim değildim ve kendimi hiç beğenmiyordum. 2 yılın sonunda kafamdaki benim için değerini fazlasıyla kaybetmişti ve artık bez parçası olarak gördüğüm şeyi takmak bana işkence ediyordu.
Aileme ilk söylediğimde ağlamaktan konuşamamıştım, babamın biricik kızıydım ve bunu yapmamam gerekiyordu, biliyordum. İlk başta ciddiye alınmadım, 3 ay kendimi eve kapattım ve sadece camdan insanları izledim. Ara sıra başımı çıkarıp rüzgarı hissettim saçlarımda, Allah’ım çok mutluydum. Ailemde herkesle defalarca tartıştım; babam beni yurda vereceğini, ablam eğer açılırsam dışarıda yüzüme bile bakmayacağını, annem ise Allah’ın beni cayır cayır yakacağını söylüyordu.
Şimdi istediğim kişiyim, ve bu benim. Her gün yediğim laflar, çevresel sorunlar, umrumda bile değil. Ben çok mutluyum, bana bunu yapan insanlara da kendi karanlık dünyalarında bir ışık bulabilmelerini diliyorum…
(Görsel: Gohar Dashti)