Merhabalar, ben de çoğumuz gibi liseye başlarken kapandım. 14 yaşındaydım ve durumun bilincinde değildim. O an sanki zaten onu yapmam gerekiyormuş gibi, başka çarem yokmuş gibi hissediyordum. Lise 1 bu şekilde geçti. Lise 2’de ise ciddi anlamda radikal bir Müslüman olmuştum. Bulunduğum okul -İmam Hatip- ve arkadaşlarım beni ciddi anlamda etkilemişti. 1 sene boyunca rahibe gibi giyinmiştim. Siyah ferace, siyah uzun başörtü ve bunu bilerek isteyerek yaptığıma hala inanamıyorum.
11. sınıfta sorgulamam başladı; artık ferace ve normal şal takıyordum, aşırılıklarımı bırakmıştım. Ve Zeynep ile karşılaşmıştım. Zeynep benim en iyi arkadaşım, onunla okulda tanıştım. Süreçlerimiz aynı, o da zamanında benim gibiydi sonraysa sorgulamaya başladı ve şu an ikimiz de ailemize itiraf aşamasındayız. Zeynep gibi bir arkadaşım olmasaydı böyle bir şeye asla kalkışamazdım herhalde. Bağnaz olmayan bir ailem var. Hatta bir Müslümana göre son derecede açık görüşlüdürler. Yaz tatili başladığından beri kafamda kuruyorum, bu yaz bu iş bitmeli diye. 18 yaşıma basmama 2 ay var. Bu iş 2 aya gerçekten bitmeli. Bu yükü daha fazla kaldıramıyorum.
Son zamanlarda anneme çok fazla hissettiriyorum bu durumu. Pencereye balkona açık çıkmak olsun, kapıya kurye geldiğinde açık çıkmak olsun onu bu sürece hazırlıyorum. Tepkileri genellikle biraz aşırı oluyor. Şaşırıyor ve çok üzülüyor. En korktuğum şey de annemi üzmek. Çünkü o benim için hep en iyisini ister. Bu durumu anlayışla karşılayacağını düşünüyorum. Sadece babamla konuşmak beni geriyor. Çünkü onunla hiçbir zaman yakın değildik. Açılma aşamasında yavaş yavaş süreci ilerletmek en iyisi diye düşünüyorum.
Bu platformu daha bugün keşfettim ve çok mutluyum bana inanılmaz cesaret verdiniz… Umarım hepimiz bir gün istediğimiz hayatlara kavuşuruz.
(Görsel: Tanya Habjouqa)