Merhaba, hep içimde sakladığım şeyleri yazanları gördükçe benim de içimi dökesim geldi. 18 yaşındayım ve ben de yaşadığım coğrafyanın kölesi olmuş durumdayım. 7’li yaşlarımdan, yani ilköğretimden itibaren giyimime dikkat edilmeye başlandı. Özellikle başladım demiyorum, başlandı diyorum. Küçüktüm ve doğrunun, olması gerekenin böyle olması gerektiğini sanıyordum. Kısa kollu giyinmeme izin verilmiyordu ve hayatım boyunca şort giyemedim, askılı giyemedim. Hep içimde kaldı bir şeyler, ama sadece benim değil… En büyük ablam 8 yaşında, diğer ablam ise 12 yaşında kapatıldı, ben de 13 yaşımdan beri kapalıyım, tabii kapanmak denirse.

Küçüklüğümü yaşayamadım. Bana İmam Hatip’e gitmem gerektiği söylendi, her gün ağlaya ağlaya gittim, bana doğrunun dinde olduğunu savunan babam her gün annemi dövüyor, aldatıyor ve alkol kullanıyordu fakat sorarsanız muhafazakardı. Hep bir şeye zorlandık. İmam Hatip’in doğru bir karar olduğunu sanan babam, orada erkek hocaların “Bacak bacak üstüne atmayın, tahrik oluyoruz” dediğini, hatta bir öğretmenin bana “Çıplak fotoğrafımı çekti” diyerek iftira attığını bile bile, beni kız İmam Hatip lisesine göndermekte kararlıydı. Bakın ben gençliğimi hiç yaşayamadım. Ya ben saçlarımı savuramadım hiç, inanabiliyor musunuz? Siz elinizle saçınızı arkaya doğru savurup, rüzgarın teninize değişine hasret kaldınız mı hiç, ben hasret bile kalamadım. Ömür boyu kapalı olmak zorundayım ve buna zorunda olmak beni her geçen gün öldürüyor. Hiçbir arkadaşımın bunlardan haberi yok ve sağlık durumum gittikçe kötüleşmekte. Benim özgürlüğüm kısıtlandı. Özgürlük için cesaret gerekir.

Özgürlüğünüzün kısıtlanmasına izin vermeyin. Verirseniz rüzgarın saçınızı savurmasına bile hasret kalıyorsunuz çünkü. Her şeye rağmen yaşamayı seviyorum, yaşayabildiğim kadar. Kadınlar kadar güçlüsü yok, olmayacak da. İyi geceler…

(Görsel: Charlie Bowater)