Merhabalar, tek olduğumu sanarken burada onlarca insanla karşılaştım. Ben ‘annem babam muhafazakar’ tarafını keseceğim, çünkü annemi aldatan, döven ve alkol kullanan birisi için ‘kendi çapında muhafazakar’ demek bile fazla.
7. sınıftan beri kapanma baskısı içindeyim. 7-8 derken liseye geçecektim, aile zoruyla İmam Hatip’e tabii ki… 9. sınıfa geçerkenki yaz tatiliydi, ilk defa regl olmuştum ve annem duyduğunda “Aaa ne güzel başörtünü de takarsın her şey tamam olur” dedi, yıkılarak kötü günlere adım atıyordum. Lise tercihleri yapıldı, bütün arkadaşlarım istediği liseyi yazdı, ben ise ‘mecburen’ İmam Hatip… Zorla kapatıldım, bundan hiçbir zaman arkadaşlarımın haberi olmadı ve dışarıda açılıp duruyordum. Annem dışarıda açıldığımı biliyordu, kapanmak istemediğimi de… “Eşek gibi kapanacaksınlar” mı, dövmeler mi, havada uçuştu…
Her şey ablamın açılmasıyla başladı. Ablam özgürlüğe kavuşmak için cesaretini gösterdi ve açıldı. Ailem ablamı güzel yollara çekmem için benden tamamen kapanmamı, beni görünce kapanma isteğinin gelebileceğini söylediler, hatta buna zorladılar. İşte artık o zamandan beri ailemin yanında arada sırada da olsa açık çıkamıyordum dışarı artık, ama arkadaşlarımın hiçbir şeyden haberi yoktu ve onların yanına da evden kapalı şekilde çıkıp apartman kuytu köşelerinde açılıp gidiyordum. Her şey çok zorlanmaya başladı.
Lise bitti, üniversiteyi başka şehirde kazanıp artık okula da açık gidebilecektim. Sırf bunun için çok çalıştım, fakat başka bir şehri kazanamadım. Arkadaşlarımla aynı üniversiteye gidiyorum ve ne yapacağım hakkında hiçbir fikrim yok. Ben hayatım boyunca hep bir şeylere zorlandım. Benim hiç kendi hür iradem, isteklerim olmadı. Hep arkadaşlarımın saç savurmalarını izledim, özgürlüklerini izledim, hep kıskandım. Hiç kimsenin haberi yok ama sağlık durumum da artık iyiye gitmiyor. Çaresiz ve çözümsüzüm. Yaşamayı seviyorum ve yaşamak istiyorum, ama kendi isteklerim, irademle… Bunu hiç başaramayacağım biliyorum, ama benim umuda ve cesarete ihtiyacım var, lütfen bana yardım edin…
(Görsel: Agnese Kurzemniece)
Comment (1)
Başarmaman için bir sebep yok. Ablandan yardım iste. O yaptıysa sen de yapabilirsin. Yalnız değilsin aslında. Bu ikili hayat seni çok yıpratır. Sen ol ve öyle başla okuluna. Ablanın elini tut. En büyük desteğin o olabilir.