Merhabalar, öncelikle bu yazıyı yazmanın benim için gerçekten kaçınılmaz olduğunu söylemek istiyorum. Benim gibi insanların olmadığını -sayısının çok çok az olduğunu- düşünürken karşıma çıkan bu yazılara ve bana resmen tamamen hitap etmeleriyle çok fazla şaşırdım.

Ben çok uçuk hayalleri olan 20 yaşında birisiyim. 12 yaşımdayken ailemin baskısıyla kapandım ve bu hala devam eden bir süreç. Beynime öyle bir işlemiş ki yazarken bile çekindiğimi, utandığımı söyleyebilirim… 2 erkek kardeşim var ve ailedeki en büyük çocuk ben olduğumdan dolayısıyla bütün baskıyı, yozlaşmış bütün o düşünceleri sadece ben yedim, yemeye devam ediyorum.

Herkeste olduğu gibi benim de henüz 3-4 yaşlarında bir çocukken başıma iliştirilmiş bir örtüyle çekilmiş fotoğraflarım var. Her şey burada başlıyor zaten. Belki 9-10 yaşlarındaydım ve deniz turuna çıkarken başımın kırmızı simli bir şalla kapatıldığını, uzun kollumu ve siyah külotlu çorapla giydiğim siyah diz altı eteği hatırlıyorum. Ve tam karşımda renkli kıyafetleriyle oturan yaşıtlarımın saçlarının nasıl uçuştuğunu. 12 yaşıma gelene kadar bana bunu nasıl aşılamaya çalıştıklarını, bunun için ailemin ne taklalar attığını, kapanırsan sana şunu şunu alacağım dediklerini… 12 yaşından sonra regl dönemine girince adını ‘kendi rızası’ olarak koydukları o kapanıştan sonra okula saçma bir şekilde giderdim. O zamanlar okula kapalı gitmek yasaktı, ben de yazmadan nefret ederdim saçlarımı elektriklendirir diye, kapşonlu takarak giderdim. Annem görene kadar kafamda tuttuğum kapşonlu, annemin görüş alanından çıktığım vakit başımdan düşerdi. Okula gidiyorum deyip arkadaşıma giderdim, başımı kapatmazdım ama anneme yalan söylüyor olmak içimi karartırdı. Arkadaşımın abisi gördü diye ne saçma düşüncelere girerdim hiç unutmuyorum. Aslında benim içime işledikleri o düşüncelerin hiçbirisini unutamıyorum. Düşünceden çok ukde kalmış hisler diyebilirim.

Liseye başladığım senelere doğru bunun doğru olduğunu düşünmeye başlamıştım ve her şey bir yük olmadan geçip gidiyordu. Yine okulda takmak yasaktı ve okula giderken örtülü, okuldayken örtüsüz olmak, başörtümü her okul giriş-çıkışında yeniden yeniden yapmak benim için sorun değildi. Severek bile yaptığımı söyleyebilirim. Arkadaşımla evlenince açılan bir kadınla ilgili aramızda konuştuğumuzu, umarım böyle olmam diye hayıflandığımı dahi hatırlıyorum. 10. sınıftan sonra yasak kalktı ve ben o zamandan sonra başımı bir daha açmadım. Her genç kız gibi ben de saçlarıma âşıktım ama bu aşkımı sadece evde gösterebiliyordum.

Mezun olduktan sonra sanırım kendime ait düşüncelerim oldu. Kitaplar okudum, kendimle baş başa kaldım ve yalnız başıma bir işte çalışmaya başladım. Beynimin inanç ve dinle ilgili kendini nasıl yediğini kimseye anlatamam sanırım. O dönemde psikolojim altüst olmuştu ama bir şeyler de yeşermeye başlamıştı, bunu fark ediyordum. Küçükken genç insanların ailelerine karşı geldiklerini çok duyardım ve bunun yanlış olduğunu düşünürdüm. Şimdiki düşüncem ise bunun kaçınılmaz bir olay olduğu. Hayatında birkaç kitap dahi okumamış, çağa ayak uyduramayan ebeveynlerin, okuttukları çocuklarıyla düşünceleri tamamen uyuşamazdı. Benim de uyuşmadı ve siyasi düşüncelerimi aileme rahatlıkla söylemeye başladım. Gözlerinde tamamen saçmaydım ama bir kukla olmadan düşüncelerimi belirtebiliyor olmak beni mutlu ediyordu. Yine de kaçındığım bir şey vardı ve açıkçası korkuyordum din ile ilgili düşüncelerimi dile getirmekten, hala da sormadım neden kapalıyım sorusunu onlara.

Kendimle barıştığımı düşündüğüm üniversite dönemimin ortalarına doğru her şey fazla gelmeye başladı. Şu an biraz durgun olsam da yeniden o ruh haline bürüneceğimi düşünmek beni mahvediyor. Size o ruh halini biraz yansıtabilirim sanırım. Berbat bir yerde yaşıyorum ve tekrar söylemek istiyorum, sıkışık binaların arasında güneş görmeyen bir odadan yazıyorum bunu, hayallerim gerçekten çok büyük. Bazen öyle bir ruh haline bürünüyorum ki yapmak istediğim şeylere bir engel olarak görüyorum başımdakini, suçu bir kumaşa atabiliyorum. Giyinip süslendikten sonra aynadan bedenime bakıyorum ve saçlarımla beğendiğim kendime bir parça daha ekleyip farklı bir şey olma düşüncesi kötü hissettiriyor bana. Güzel küpeler takıp, renkli tokalar ve dalgalı saçlarımla rüzgârda, güneşin altında ya da yağmurda olma hissinin ne demek olduğunu gerçekten tam olarak bilmiyorum. Bazen bir inat edip sonuna kadar gitme düşüncesi kaplıyor aklımı, insanlara böyle kişilerin de düşünebildiğini göstermek istiyorum ama buna bile cesaret edemiyorum. Kime ne diyorum. Kendime de çok yalan söylüyorum ama gerçekten açılsam mutlu olur muyum diye de düşünüyorum. Klasik gelebilir ama dışarıda böyle dolaşsam çıplak gibi hissetmekten kendimi alıkoyamayacağıma eminim. Benim için şu an tamamen aksesuar olan şeyle ilgili ne yapacağımı bilmiyorum. İnancımı asla yitirmeyeceğimi biliyorum, inancın ne kadar güçlü olduğunu da. Belki özgüvenim yerine gelecek belki de tıpkı kapanırken olduğu gibi özgüvenim yerle bir olacak. Ne yapmalıyım? Ailem ne der? Toplumu düşünmüyorum, arkadaşlarım her halimle yanımda ama sonucunda ben bu fikrimin arkasında kalabilecek miyim? Yeni yeni kaldırmaya başladığım başımı bir daha indirmem gerekecek mi? Yoksa ben şu an kaldırabildiğimi mi düşünüyorum? İçim içimi yiyor ve ben buna kendim cevap bulamıyorum. Sonrasında ne olacak merak ediyorum ama adım atmaya korkuyorum. Bunun için bir başlangıç cümlesine, adımın nasıl atılacağını öğrenmeye ihtiyacım var. Sanırım bu konuda bana yardımcı olacak insanlar vardır ve ben gerçek bir yardım bekliyorum.

(Görsel: Çiğdem Aydemir)