Merhaba, böyle bir site olduğunu yeni keşfettim. Biraz göz gezdirince yalnız olmadığımı, benim gibi birçok kişinin olduğunu gördüm. Şimdi söze girmemin sırası sanırım.

En son 1 ay önce dışarıya çıktım. Hatta daha uzun süre oldu. Önceden alışveriş sitelerinde dolanırken tuniklere, elbiselere bakabiliyordum fakat şimdi tek düşündüğüm istediğim gibi giyinmemi sağlayacak kıyafetlere bakmak. Dışarı çıkmak, olmadığım birisiymişim gibi görünmek istemiyorum. Aklımda daima olduğum kişi gibi görünmek var. Saçım herhangi bir yerden çıkıyor mu, boynum gözüküyor mu diye kontrol etmek istemiyorum. Saçlarım özgürce uçuşsun istiyorum. Hiç yaşayamadığım gençliğimi, hatta çocukluğumu yaşamak istiyorum.

13 yaşıma daha girmediğim bir zamanda ailemin baskısı arttı. Annem her zaman kapanmamı söylerdi zaten. Özel olan şeyin inci misali korunması gerektiğini, bir kişiye özel olmasını öğütlerdi. Hayatımda hiç kendime “Ben neyi istiyorum?” diye sormadım. Çünkü benim istediklerim ailemin istedikleriyle ters düşüyor. Onların tek çocuğuyum, hayallerindeki gibi bir çocuk olmadığımı biliyorum ama yine de onlar için hayal kırıklığı olmak istemiyorum. En azından birkaç yıl öncesine kadar düşünebiliyordum bunu. Artık genç kızım, birkaç ay sonra 18 yaşıma basacağım. Kendi istediklerim doğrultusunda bir hayat sürmek istiyorum. Dini inancı zayıf birisi değilim, dinimin sorumluluklarını elimden geldiğince yerine getirmeye çalışıyorum ama saçımdan bir erkeğin tahrik olabileceğini düşünmek istemiyorum.

Anneme defalarca açılmak istediğimi söyledim. Aldığım cevap her defasında “Yiyorsa babanla konuş” oldu. Zaman zaman namazlarımı aksattığımda bile babamdan dinsiz muamelesi gördüğüm oluyor. Telefondan oyun oynadığım için ceza yediğim, sabah namazında uykusuzluğun verdiği suratsızlıktan Allah’ı sevmediğim için tokat yediğim. Ona göre boş vakitlerimin çoğunu ibadet ederek geçirmem gerekiyormuş.

Dediğim gibi, inançsız birisi değilim. Ama gördüğüm bu muamele beni namaz kılmaktan bile uzaklaştırıyor. Her şey yolundaymış gibi hareket etsem de kendimle baş başa kaldığım her an kendimi ağlarken buluyorum. Başım örtülüyken aynaya bakmak istemiyorum. Boynuma doladığım şalın ağırlığı kalın bir ipin boğazımı kesmesine benziyor. Nefes almaya çalıştıkça daha da dibe batıyor gibi hissediyorum. Evden elimden geldiğince az çıkıyorum. Çamaşır asmak için dışarı çıkmamak için yıkanacak çamaşırları annemle babamın asması için onların zamanına denk getiriyorum.

Çok şey istemiyorum. Özgür olabilmek istiyorum. Ben zaten soyunmak değil, başörtümü çıkarmak istiyorum. Kendimi sevebilmek, kendimle barışık olabilmek istiyorum. Başörtüsünün sorumluluğu altında rahatça hareket edememektense kendim olmak istiyorum. İçimde bastırdığım enerjinin, çocuk ruhumun ortaya çıkmasını istiyorum. Her şeyden çok bunları babamla paylaşabilmek istiyorum. Saçlarımı okşayıp bana sorun olmadığını, bana saygı duyacaklarını duymak istiyorum. Fakat biliyorum ki eğer kendim olursam beni sevmeyecekler…

(Görsel: Georgia O’Keeffe)