Merhabalar. 13 yaşımdayken kapanmıştım, neden kapandığımı bilmiyordum, çocukluk aklı işte… İrademin güçlü olmadığı zamanlarda böyle bir karar almıştım. Ailemin zorlamasıyla olmadı. Muhafazakâr bir ailem var, çevremin çoğu kapalıydı, bende de büyüyünce kapalı olacağım hissi vardı. Kuzenlerim yeni kapanmıştı ve ben de onlara özenerek kapanmıştım. Hiç unutmam, babam ablamı kapanmadığı için döverdi, üstelik arkadaşlarının yanında. Kapandığıma en çok babam mutlu olmuştu. Aslında bir nevi babam sevinsin diye yapmıştım. Ama şu an çok pişmanım, keşke Allah için ve düşünerek, çocuk yaşta değil olgun yaşta kapansaydım… Kapandıktan 1 ay sonra pişman oldum ve bunu anneme söyledim, o da ‘Olmaz’ dedi. Keşke onu dinlemeseymişim, annem de zaten pişman. Geçen sene depresyona girdim, psikoloğa ve psikiyatriste gittim, ilaçlar kullandım. Bırakın dışarı çıkmayı odamdan çıkmıyordum. Çocukluğumu yaşadığıma inanmıyorum. Bu durumları yaşarken aynı zamanda üniversite sınavına çalışıyordum. Şimdi 17 yaşındayım. Yani 4 senedir istemeyerek kapalıyım. Çok şükür ki ilk girişimde başka şehirde istediğim bölümü kazandım. Yurt çıktı ama ailem de benimle geliyor. 16 Eylül’de başlayacak okul. Ve ben babamla konuşamadım. Annem biliyor zaten. Babama kazandığım şehre gittiğimde söyleyeceğim. Kabul etmezse maalesef kapalı olacağım. Çünkü beni okutmaz, annem de böyle söyledi. Ama kabul ederse özgürlüğüme çok az kaldı.

(Görsel: Yuko Shimizu)