Merhaba. Ben rahat bir ailede büyüdüm. Babam ve annem dini konularda bizlere baskı uygulamazlardı. Tesettürse bana ve aileme uzaktı. Sonra bir yaz İstanbul’a ablamın yanına gittim, ablam tam tesettürlü ve çevresindeki insanlar da öyle. O yaz orada 2 ay kaldım ve onların hayatlarından, örtülerinden etkilendim. Eve döndüğümde ‘’Senin beynin yıkanmış’’ gibi yorumlar aldım çünkü kapanmak istediğimi söylüyordum. 17 yaşımda kapandım ve gerçekten büyük bir aşkla ve istekle yaptım bunu. Ailem ve arkadaşlarım böyle bir şeyi benden hiç beklemiyordu, herkes çok şaşırmıştı. Şu anda 22 yaşındayım, üniversitede öğrenciyim ve mutlu değilim. İstediğim yani istediğimi sandığım bir bölümde okuyorum, görünüşüm de beni mutlu etmiyor. 17 yaşında verdiğim bir karar tüm hayatımı etkiliyor, bu hiç adil değil. Ben şu an inançsız değilim, namaz ve diğer ibadetlerin yeri ayrı, onları yaparken hala mutluyum. Arkadaşlarım ve ailem tesettürün bana çok yakıştığını söylüyor. Ama ben kendimi mutlu hissetmiyorum. Geçen gün sabah güneş doğarken saçlarım açık evimizin bahçesine çıktım, bu benim küçük sırrım. Kimsenin göremeyeceğinden emindim. O kadar güzeldi ki o his… Şu an açılma kararımı aileme açıklasam pek olumlu tepkiler almam. Beni destekleyecek tek kişi babam olur herhalde, o kapanmama saygı duysa da pek istememişti ama kendisi ben kapandıktan 2 hafta sonra kalp krizi geçirdi. Ben bunları pek dillendirmedim, burada size açıyorum, ne kadar doğru yapıyorum bilmiyorum, sadece içimden geldi.

(Görsel: Marcela Paniak)