13 yaşımda kapandım. Kapandığımda kendi isteğimle kapandığımı düşünüyordum. Yaşım ilerledikçe babamın bana söylediklerinin aslında beni o yöne iten düşünceler olduğunun farkına vardım. Bir an geldi ve kendimi sorguladım; ben neden kapandım, ben kapalı olmak istiyor muyum, benim kapanmama ne sebep oldu, bu şekilde mutlu muyum… Kendimi sorguladım ve bu sitedeki insanlarla aynı kaderi paylaşarak aslında bunu benim istemediğimin ve aslında babamın isteği üzerine bu durumda olduğumun farkına vardım. 5-6 ay kadar bir süre aklımda hep bu konuda binlerce soru dönüyordu ve kendimle yüzleştikçe kapalı olmak istemediğimin, artık bu şekilde mutlu olmadığımın ve bu durumumdan rahatsız olduğumun farkına vardım. Çok düşündüm ve birçok kez cesaretlenemeyip ailemle konuşamadım ama en sonunda konuştum. Babam benimle birlikte konuşmak istedi ve konuştuk. Babam bunun onun karışabileceği bir şey olmadığını ve sonuçta kararı bana bırakacağını konuşmanın başında ve arada bir söyledi, bu beni o an rahatlattı. Sonra beni özetle vazgeçirtmek için bir konuşma yaptı, ben de genelinde sustum ve onu dinledim, düşüncelerimi belirttim anlattım. Hislerimi anlattım. Ve konuşmanın sonunda benim kararım değişmemişti ve hala açılmak istiyordum. Bunu ailemin diğer üyeleriyle de paylaştım. Onlar da vazgeçirtmeye çalıştılar ve açılmanın yanlış olduğunu söylediler. ‘İnsanlar ne der’ gibi tepkiler gösterdiler. Annem ‘Ben izin vermiyorum’ dedi. Ama babam ‘Karar senin’ demişti ve ben kararımı vermiştim. Ne istediğimi, nasıl mutlu olacağımı biliyordum. Bir gün sonra okula gidecekken kafamı örtmedim, saçımı aynanın karşısında düzeltirken babam geldi ve ‘Açılmayacaksın’ dedi. Ben ağladım üzüldüm, karşı gelemedim. Çünkü yanımda duran, destekleyen kimse yoktu. Herkes kapalı olmam gerektiğini söylüyordu. O gün açılmadım ve hala kapalıyım. Ama kapalı olmayı istemiyorum. Bunu onlara da söyledim, ‘Kapalı olacaksam da isteyerek olmam gerekmez mi’ dedim ama onlar yine el âlemin ne diyeceğini düşünerek benim üzerimde babamın baskısına göz yumdular. Benim bu şekilde mutlu olmadığımı göre göre seslerini çıkarmadılar. Çıkarmıyorlar… Onların hayatından sadece 1 gün bu düşüncelere kafa yormakla geçti ve diyelim onları sıkıntıya soktu ama benim ömrüm boyunca özgürlüğüme kavuşana kadar bu hapis bu mutsuzluk bu acizlik hep içimde olacak… Babam bana bir gün önce ‘Karar senin’ deyip, bir gün sonra ‘Açılmayacaksın’ dediği zaman babamın aslında bana fark ettirmeden bunu psikolojik olarak yaptırmaya çalıştığını ve ilk kapandığımda da bu yüzden kapandığımı artık biliyorum.

(Görsel: Alex Colville)