18 yaşındayım. Henüz 13-14 yaşlarında iken kafama başörtüsü takıldı, onun bana çok yakıştığı, beni daha güzel gösterdiği, 1-2 yıla kapanmamın daha iyi ve daha güzel olduğu söylemleri ile başbaşa kaldım. 1 yıl geçmeden aklımda kapalılıkla ilgili hiçbir düşünce yokken bir gün öncesinde saçım açık şekilde gittiğim okula bir gün sonrasında ebeveynlerimin baskıları sonucunda zoraki, ne kadar ağlasam istemediğimi de söylesem de, bağırışlar çığırışlar içinde kapatılarak gönderildim.

Başta ne kadar istemesem de alışabileceğimi, başka bir çaremin olmadığını, aileme ne kadar karşı gelmeye çalışırsam çalışayım bir sonuca varamayacağımı düşünüp pes ettim ve alışmaya çalıştım. Bu sefer başörtü bitti, kıyafet sorunu başladı. Her ne yaparsam yaranamayacak haldeyim. Onlara gençliğimi, çocukluğumu, hayatımı verdim fakat hala yaranamıyorum. Başörtüm birçok şeye engel oldu, en çok da çocukluğuma.

Hala aynı durumdayım, bu sefer sadece çocukluğuma değil gençliğime de engel oluyor. Bunu dile getirirsem ailemi kaybedebilirim. Umuyorum ki başaracağım, bir gün gerçekten kendim olacağım ve o şekilde yaşayacağım.

Buraya yazanlar, yazmayanlar; sizi çok seviyorum, bunu hepimiz başaracağız!

(Görsel: Morteza Katouzian)