Benimki başarılmayı bekleyen bir hayatın öyküsü. Liseye başlarken 14 yaşımda sırf etrafımdaki insanların beklentilerini karşılamak için kapandım. Daha doğrusu başka seçeneğim yoktu. Zaten hayatım boyunca hep dernekler, Kuran kursları ve sadece dinden bahseden, saçlarıyla beraber beyinlerini de kapatmış kadınların bulunduğu ortamlardaydım. Onların doğrusu doğrum, yanlışı yanlışımdı.

Biraz daha geçmişe gidelim, ortaokulun başında 5. ya da 6. sınıftayım, pembe bir etek aldı anneannem giymem için. Giydirmedi evdekiler. Dizimdeydi etek. Yılsonu balosunda bir otele gideceğiz “Sakın! Çok günah oteller fuhuş yuvası! Aman aman!” Ama anneannem sayesinde gittim. O götürdü beni. Üstümde siyah askılı bir elbise, onun üzerine beyaz bolero. Sakın çıkarma boleroyu! Çıkarmadım.

Liseye başlayacağım, kesinlikle İmam Hatip kesinlikle. ‘Ya erkeklerle arkadaş olursa’ falan diyor babam. Ama benim için hiçbir zaman eğitim yuvası olamayacak, hayata karşı beni geriletmekten başka bir şeye yaramayacak yere gidemezdim! Direttim, hayır dedim, çok ağladım ve gitmedim.

Bir ay öncesine kadar açılmak bir yana dursun, kendi isteğinle mi kapandın diyen herkese evet diyordum. Acınarak bakılmak istemediğimden, belki de bu yalana kendim bile inanmış olmamdan.

Oje sürdüm geçenlerde belli belirsiz bir renk. “Kapalısın sen hiç yakışıyor mu?” dedi annem. Patlak verdi içimdeki gerçek. Ben evet dedim, doğru, yakışmıyor o zaman çıkarmamın vakti geldi. Başladım bağırarak ve ağlayarak konuşmaya. 14 yaşındaki küçücük bir çocuğun vebaliyle yaşıyorsunuz. Hani kul hakkı diyorsunuz, evet siz benden çaldığınız hakların hesabını veremeyeceksiniz. Üniversiteye gideceğim. O giydirmediğiniz pembe eteği giyeceğim, bolerosuz sakın dediğiniz elbiseyi bolerosuz giyeceğim ve siz sadece izleyeceksiniz. Senden nefret ediyorum baba dedim.

Lisenin bitmesine iki ay var ve iki ay sonra özgürleşiyorum. Açılacağım için değil. İstediğim, hayal ettiğim, hissettiğim gibi yaşayacağım için özgürleşeceğim. Gelin hep birlikte özgürleşelim.

(Görsel: Persepolis)