Nasıl başlayacağımı bilmiyorum. Şu an başörtülüyüm. İlk olarak sekizinci sınıfta kapandım ve şu an 18 yaşındayım. Açılmak istiyorum. Yaklaşık bir ay önce ilk babama söyledim açılma fikrimi. Bana “Kapanırken kapanma demedim, açılmak istiyorsan açılma da demem” dedi. Daha sonra odama geçip tüm bu olanları kuzenime yazmaya başladım. Ona da söyledim isteğimi o da bana “Çarşafa da girsen açılsan da benim için aynısın” dedi. Bu ilk tepkiler güçlü hissetmeme sebep oldu.

Zamanla abime ve birkaç arkadaşıma söyledim. Hiçbirinden öyle büyük bir tepki ile karşılaşmadım. Hepsi kararıma saygı göstereceklerini söylediler. Çok mutluydum ama önümde bir engel daha vardı; annem. Abim okuldan eve geldi. Ben her gün onlara söyleyelim artık diyordum. Ama onlar erteliyordu çünkü hepimiz annemin ne tepki vereceğini biliyorduk.

Bir gece aman ne abarttık dedim. Sonuç da herkes iyi tepkiler vermişti. Annemi fazla abarttığımızı düşündüm. Babamların eve gelmesine yakın bir zamanda anneme konuyu açtım. Bir an her şeyi boş verdim ve söyleyiverdim. Bana demediği hakaret kalmadı. Bana ilk lafı “Senin ağzına sıçarım” oldu. Ne namusum kalmıştı ortada ne de saygınlığım. Pavyonlara düşürdü önce beni, sonra aklıma kimin girdiğini öğrenmeye çalıştı. Sevgilim olup olmadığını sordu. O benim aklıma girmiş olabilirmiş. Ama benim hayatımda hiç sevgilim olmadı. Açılırsam okumazmışım da göt sallar bir erkek bulur, okulu falan bırakırmışım. O gece baya kötü geçti benim için. Sonra ki günlerde yine başımı kapatarak çıktım dışarıya. Babam sabretmemi, anneme alışması için bir iki hafta vermemi söyledi. Ama annem durmadı tüm teyzemlere söylemeye başladı. Aslında fark etmiyordu ama bana açılmam için resmen yardım ediyordu. Evet belki hakkımda kötü konuşuyorlardı ama o benim yapmam gereken duyuruyu yapıyordu.

Aradan bir hafta geçti, ben hala başörtülüydüm. Bana her gün tesettür videoları izletiyordu. Ve hayatımda unutamayacağım şeyleri söyledi bana “Evlendikten sonra günahın sevabın kocana ait oluyor o zaman istediğini yaparsın ama şimdi biz senden sorumluyuz”. Kendimi bir eşya gibi hissettim. Bundan daha beter şeyler de söylüyordu.

Sonra dedemlerin evine gittik. Yine başörtülüydüm. Orada benim yanımda dayıma söyledi. Dayım ne kadar karışmıyor gibi olsa da “Hiç kapanmasa sorun olmazdı ama böyle yalama gibi oluyor.” dedi. Odayı terk ettim.

Şimdi evimizdeyiz ve anneme bir kaç gün içinde açılacağımı söyledim. Bunu uzatmanın bir anlamı olmadığını düşünüyorum. Bana şans dileyin…

(Görsel: Juul Kraijer)