Baskıcı bir ailem olmasına rağmen hiçbir zaman açık bir şekilde başımı örtmeye zorlanmadım ama hiçbir zaman kısa kollu giyemezdim. Uzun kollu giymeye 9 ya da 10 yaşlarında başladım. Çocukluğumdan beri Kuran kursuna giderdim ama o zamanlardan beri öyle biri olmadığımı biliyordum, bende hep asi bir damar vardı. Ortaokulda İmam Hatip’e gönderildim. 5 ve 6. sınıfa başımı örtüp gittim, itiraz etmedim. Ama 7. sınıfta okula giderken serviste gizlice başımı açmaya başladım. Annem bir şekilde öğrenmişti ve “Eğer başını örtmeyeceksen İmam Hatip’e gitme, oraya yakışmıyorsun!” diye beni azarladı. 8. sınıfta düz ortaokula geçtim ama kendimi hep diğerlerinden geride hissettim.
Güzel bir Anadolu lisesi kazandım. 9. sınıfta eski okul fotoğraflarımızı sınıfa asmışlardı. Koskoca sınıfta resimde kapalı olan tek kızdım. Herkes bana “Sen kapalı mıydın?”, “İmam Hatip’e mi gidiyordun?” tarzı sorular sordu. Okulun ortamına çok tersti benim o yaşta kapanmam. O gün çok utandım. Aileme karşı kızgınlığım başladı. Şu an 11. sınıfım ve kısa kollu giyebiliyorum nihayet. Annem kabul etti. Babam da hiç istemese de söylense de zamanla kabul etti.
Şu an tek rahatsız olduğum konu bana zorla namaz kıldırmaları. 7. sınıftan beri namaz kılıyorum, daha doğrusu zorla kıldırıyorlar. Ama ben 9. sınıftan beri hep numara yapıyorum. Banyoya girip suyu açıyorum, abdest aldığımı sanıyorlar. Niyet etmeden ağzımı oynatmadan eğilip kalkıyorum. Çünkü namaz kılmadığımda karaktersiz, köpek gibi laflar işitiyorum. Bu konuyu bir psikoloğa ya da rehber öğretmenine anlatmak istiyorum ama çok utanıyorum. Bu durumdan rahatsızım çünkü yalandan ibadet etmeyi hem yaratıcıya saygısızlık olarak görüyorum hem de aileme yalan söylüyorum ama gerçekten istemiyorum ama mecburum. Çünkü numarayı bırakırsam dinsiz ilan edilirim. Bana düşman kesilirler biliyorum. Üniversiteyi başka şehirde okumak istiyorum çünkü ailemin yanında hep numara yapacağım. Ne yapabileceğim hakkında fikri olan sayfanın yorumlarına yazarsa çok sevinirim.
Diğerleri kadar ağır şeyler yaşamadığımı biliyorum. Baskı yaşayan herkesin arkasındayım.
(Görsel: Persepolis)
“Bende hep asi bir damar vardı.” için bir yanıt
Böyle konuları öğretmenine ailene anlatmaya korkma. Yardım almadan yaşayamazsın sevdiğin bir öğretmenden ya da seni savunabilecek birinden yardım alabilirsin｡◕‿◕｡