Ben kapanmaya karar verdiğimde 10. sınıfı yeni bitirmiş sayılırdım. Daha 12-13 yaşlarımda zaten çoğu arkadaşım kapalı olduğu için annem “Sen de kapan artık, bak ne güzel kapanmışlar” diyerek üzerimde baskı kurmaya çalışıyordu. Hiçbir şekilde annemi dinlememiştim çünkü bu benim hayatım, bu da ona karışma hakkı vermiyordu.

10. sınıfa geldiğimde edindiğim tesettürlü bir arkadaşım vardı. O kadar güzel giyinip davranıyordu ki ister istemez ona özendim ve anneme okulun kapanmasına yakın kapanmak istediğimi söyledim. İlk başta inanmadı ama ciddi olduğumu görünce çok sevindi ve hemen kıyafet aldı. Derken 1 ay geçti, okul da yaklaşınca içime bir farkındalık çöktü. Tamam, kapandım da neden? İşin ciddiyetini kavradım ve anneme açılmak istediğimi söyledim. Annemse erkekler için açıldığımı söyledi, daha sonra da yapamayacağımı düşünüp “İyi açıl” dedi. Daha sonra dışarı çıkarken başımı kapamadığımı görünce azarlayıp bağırmaya başladı. Onun zoruyla kapanmaya devam ettim.

Şu anda 12. sınıftayım ve üniversite sınavına hazırlanıyorum. Geçen haftalar annemi tekrar karşıma aldım ve konuştum. Ona artık kapalı olmak istemediğimi, zaten namaz kılan biri olmadığımı, aniden bir hevesle kapandığımı ve bunun din için olmadığımı söyledim. Daha sonra da o izin vermese bile üniversiteyi başka bir şehirde okumak istediğimi, şimdi açılmasam bile hep içimde açılmak isteyeceğimi ve bunu bir gün yapacağımı, onu bu süreçte kırmak istemediğimi söyledim. İstemeyerek de olsa hak verdiğini görünce mutlu oldum çünkü daha önce o kadar büyük bir tepki vermişti ki bu bile bana yetti. Tam üniversiteyi de İstanbul’da devam ettiririm derken tesettürlü arkadaşlarımdan (hatta baya da yakın arkadaşım) birine benim açılmak istediğim konusunu bana sormadan açtı ve arkadaşım da annemin yanında olarak bana az da olsa tepki gösterdi. O zaman annemin ve çevremdekilerin her türlü tepki göstereceklerini anladım ve üniversiteyi kesinlikle başka şehirde okumaya karar verdim. Sınavıma elimden geldiğince çalışıp 9 Eylül ya da Ege Üniversitesini kazanmak istiyorum. Umarım kazanır ve İzmir’e gidip kendi ayaklarımın üzerinde durarak özgür bir yaşam sürerim.

(Görsel: Xuan Loc Xuan)