Ben 13 yaşımda ablamın beni heveslendirmesiyle kapanmıştım. Ablam açık hâlâ ama çevresinde bir sürü kapalı arkadaşı vardı. Onlara özendi, ama kendi cesaret edemedi ve beni kapanmaya zorladı.

“Şimdi kapanmazsan bir daha kapanmazsın.” dedi ve beni baskıladı. Ben başarabileceğimi zannettim. Karşı çıkanlar da olmuştu ama ailem akrabalarım çok sevinmişti. Çevrem tarafından kabul görme hissi çok hoşuma gitmişti. Ama bazı akrabalar veya tanıdıklar da sanki adam öldürmüşüm gibi davranıyordu. Bu mutlu günler çok sürmedi. Birkaç hafta sonra takmak istemedim ama dayanmam gerekiyordu.

Şu an 17 yaşındayım. Hala kapalıyım ama hep sorguladım. Hep başka insanlara özendim. Hayatım kendimden nefret etmekle ve dinimi sorgulamakla geçti. 3-4 senedir örtüyü zorla taktığımı söyleyebilirim. İnternetten araştırma yaptım ve Kur’an’da bunun şart olmadığını anladım. Benim görüşüm bu. Bu örtünün içinde boğuluyorum ve bu Arap geleneğine uymadığım için babam benim yüzüme bakmasa bile 18 yaşıma girdiğimde (aralık ayında) açacağım başımı.

Bana kalırsa cesaretim var ama okul varken açılamam. O kalpsiz ergen tayfadan çekiniyorum. Herkesin beni düşman bellemesini istemiyorum. Ama eninde sonunda açılacağım ve saçımı savurarak gezeceğim. Oje süreceğim, rimel süreceğim, istediğim gibi giyinebileceğim. Artık dışarıdayken rahatsız hissetme derdim olmayacak. Keşke bugün açılabilsem. Normalde çok çocuksu ve neşeli biriydim ama örtü benim çocukluğumu öldürdü. Utangaç ve ezik bir kızım ama bunları aşacağıma inanıyorum. Siz de yanımda olursanız tabii.

(Görsel: Lila Cabot Perry)