Sitenizdeki mektupları okuyunca ben de hikayemi paylaşmak istedim. 20 yaşında bir üniversite öğrencisiyim. Ben de birçoğu gibi küçük yaşlarda ailemin yaşantısını taklit ederek örtündüm. Fakat 8. sınıftan itibaren bu durum beni rahatsız etmeye başladı. Sınıftaki erkeklerin diğer arkadaşlarımla daha samimi olmaları yetersiz hissetmeme neden oluyordu. Lisede bu halim örtümü çıkarmama yol açtı. Erkek arkadaşımla takıldığımızda çevreden çok fazla kınayıcı bakışa maruz kalıyordum. Hatta bir gün metrobüste sevgilime sarıldığımı gören yaşlı bir amca “Haram, haram” diye bağırmıştı.
Çevremdekilerden ciddi bir tepki görmedim açıkçası. Fakat abim beni anlamak istediğini söyleyip zaten iyi olan diyaloğumuzu daha da arttırdı. Çocukluğumdan itibaren ona hayranlığım vardı. Tam anlamıyla entelektüel bir zihne sahip diyebilirim. Gece yarılarına kadar uzayan konuşmalarımız oldu onunla. Açılmamın sebebi olarak bir inanç krizi yaşıyormuş taklidi yapıyordum. Aslında istediğim şey çok basitti, rahat yaşamak istiyordum. Saçlarımın görünüp görünmemesi çok da umurumda değildi. Bu konuşmalarımızda abim anladı işin iç yüzünü. Bana sürekli söylediği şey, modern yaşam biçiminin asıl baskı unsuru olduğuydu. Bu doğrultuda da beni ikna etmeye çok uğraştı. Onun yanındayken pişmanlıkla doluyordum fakat onunla konuşmamız bitince sevgilimin attığı bir mesaj tüm taşları yerinden oynatıyordu.
İnancım direnmemi, mücadele etmemi söylüyor ama ben yaşamak istiyorum. Bu yaşlarımda arzularımı dizginlemek, Allah’ın dilediği şey biliyorum. Başörtülerimin hiçbirini atmadım. Evdeyken takıyorum bazen. Uzun uzun seyrediyorum aynada kendimi. Neden takmam gerektiğini de çok iyi biliyorum. Kör bir akışın içinde hissediyorum. Dışarıda akan hayata karışıp ıslanmamak nasıl mümkün olabilir ki? Ben de isterdim beni bedenimden bağımsız bir şekilde sevip el üstünde tutan bir adamla evli olmayı. Ama maalesef dünya öyle dönmüyor. Doğada hayatta kalabilmek adına her canlının bir savunma metodu var. Benzetmem ne derece doğru bilmiyorum ama beden hatlarımı öyle hissediyorum. Bazen abim kız olsaydı yine bu kadar güçlü durur muydu modern hayat karşısında diye düşünüyorum. Olurdu belki de. Örnek bir Müslüman olurdu. Üzgünüm. Bedenimi kullanmak zorundayım.
(Görsel: Gino Severini)