Benim hikâyem 7. sınıfta başladı. Bir gün arkadaşımla sohbet ederken bana kapanacağını ve ona destek olmak için onunla birlikte kapanmamı istediğini söyledi. Beni o kadar gaza getirdi ki bunu yapmayı aklının ucundan bile geçirmeyen biri olarak yapma kararı aldım. Zaten İmam Hatip ortaokulunda okuyan biriydim ve bu çevremde çok normal karşılandı. Aileme söyledim, annem çok sevindi, onun yüzünde güller açınca ben de yaptığım şeyin çok iyi bir şey olduğunu düşündüm. İleride bundan kurtulmak için kendimi bitireceğimi hiç düşünmeden kapattım saçlarımı…

Aradan biraz zaman geçti, insanlar bu halimi gördü. Sürekli övgüler aldım ve bu beni çok mutlu etti. Liseye başlayınca okulum değişti, arkadaşlarım değişti, ben değiştim, fikirlerim değişti ama dış görünüşüm hep aynı kaldı. Ben bunu istemiyordum artık, zaten ilk başta da bunu Allah için değil arkadaşım için yapmıştım. Arkadaşımla arama mesafe girince bunun hiçbir anlamı kalmadı benim için ve büyük bir pişmanlık yaşadım. 9. sınıftayken her gün ağlayarak şal bağlamaya çalışıyordum, sinirden tepindiğim zamanlar da oldu, dışarı çıkma hevesimin kaçtığı zamanlar da. Ben artık voleybol, basketbol oynarken oramı buramı kapatmaktan bıktım usandım.

Şu an yaz tatilindeyiz ve bu konuyu annemle geçen hafta konuştum, bana çok kızdı ve “İnsanlar senin için neler söyler bilmiyor musun?” tarzında şeyler söyledi ve bu durumu anneanneme anlattı. Anneannem de “Bu kıza ne olmuş böyle, içini şeytan kaplamış.” dedi. Annem de gaza gelip beni yatılı Kuran kursuna tıktı, şu an hala devam ediyorum. Buradaki hocalar her şeyi kısıtlıyor; cama çıkarken başörtüsü takmadan, tuvalete giderken etek giymeden yollamıyorlar. Ben bu kısıtlamalara katlanmak istemiyorum.

12.07.19 tarihinde aylardır düşündüğüm şeyi kurs çıkışı yaptım, annemlerin haberi olmadan yaptım, öğrenince kıyameti koparacağını bile bile yaptım. Çok korkuyorum, beni okuldan almakla tehdit ediyor. Anneannemler, akrabalarım birçok insan üstüme gelecek. Hiçbiri benim umurumda değil aslında ama annem insanları çok taktığı için beni de kendi gibi yetiştirmek istiyor. Hafızlık yapmış, kapalı, sakin, kendi halinde yaşayan biri… Oysaki ben diyetisyen olup insanlara yararlı olmak, her konuda kendimi geliştirmek ve sporcu birisi olmak istiyorum. Ama benim ne istediğimin onlar için hiçbir önemi yok, beni İmam Hatip’e vereceklermiş, bu okulda aklım karışıyormuş, bunu yaparlarsa ben dayanamam, gerçekten hiç iyi şeyler olmaz çünkü benim tek mutlu olduğum yer okulum. Onu da elimden alırsa ne yaparım bilmiyorum. Şu an açığım ve bir daha kapanmak istemiyorum. Bu konuyu babamla konuşmadım henüz ama konuşsam bile onun elinden bir şey gelmez, annemle ayrı oldukları için.

Kendimi bir çıkmazda hissediyorum. Tek istediğim şey okuluma kendi istediğim şekilde devam etmek. Zaten üniversiteyi başka şehirde okuyup uzaklaşmayı düşünüyorum. Buradaki bütün yazıları defalarca okudum. Her okuduğumda daha çok güçleniyorum, yalnız değilmişim diyorum. Güzel günleri görmeyi dileyerek mektubumu bitiriyorum…

(Görsel: Isabella Conti)