Herkese merhaba! Aslında benim hikâyem de buradaki çoğu insan gibi çocukluğuma dayanıyor. Babam aşırı dindar; öyle ki boş vakitlerinde hep Kur’an okur, namaz kılar. Annem yalnızca farzlarını yerine getirir ve daha iyimser bir insandır.

5. sınıfta regl oldum, o yıldan sonra hayatım değişti diyebilirim. Tişört giymem yasaklandı -öncesinde de pek giymezdim ya olsun-, pantolonlarım genişledi, etek boyum uzadı… Tesettür bana hep bir zorunluluk olarak lanse edildi ancak onların sandığı gibi pısırık ve susan bir kız çocuğu olmadım, sanırım bu yüzden üzerimde aşırı bir etki bırakamıyorlardı. Lisede örtünmem gerektiğini söylediler, ben de “Tamam” dedim. Sonuçta yeni bir ortam, yeni insanlar; beni örtülü tanısınlar istedim ancak düşündüğüm gibi olmadı, içimdeki istek yok oldu ve liseye geçince örtünmedim; aksine daha da açıldım. Tabii örtünmemem bana psikolojik bir baskı olarak geri döndü. Annem sürekli bana güvenmediğini çünkü verdiğim sözleri tutmadığımı söylüyordu örtünmediğim için. Hatta babamın örtünmediğim için arkadaşlarına beni göstermekten utandığını da söylemişti.

Aynı şeyleri yaşıtım ve en yakın arkadaşım olan kuzenim de yaşıyordu. En sonunda dayanamadık ve lise 1’in yaz tatilinde beraber örtündük. Örtünme sürecimizde Youtube’dan Sözler Köşkü, Hayalhanem gibi kanalları takip ettik; onların ve şehir dışına Kur’an kursuna gönderilmemizin de etkisi oldu diyebilirim. Kursta her şey çok iyi ilerliyordu; dine daha sıkı bağlandım, Kur’an’ı öğrendim. Kurstan döndüm, okul açıldı. Herkes çok şaşırmıştı, aynı tepkiyi memleketime gidince de aldım. Aslında şimdi bunları daha iyi anlıyorum çünkü örtü asla karakterimle uyuşmuyor. Hatta öyle ki dinle pek alakası olmayan bir akrabam “Sen örtün, ben de örtüneceğim” demişti, yani o derece benden beklenmiyordu bu örtü meselesi.

Neyse tabii her yeni örtünen kız gibi bana da sözler verildi; yeni kıyafetler, yeni telefon… Hepsi alındı da. Ancak tesettüre bir türlü giremiyordum; o tunikleri uzatamıyor, pantolonları genişletemiyordum ki hâlâ öyleyim. Örtünmemin üstünden 1 yıl ancak geçmişti ki ben yaşamı, dini araştırmaya başladım. Her şey çok anlamsız geliyordu. Sonra arkadaşlarımla konuştum bunu; arkadaşlarımın hepsi sorularıma dine göre cevap veriyordu, kendi düşüncesini söyleyen yoktu. Yavaş yavaş örtünmek istemediğimi ve bu dine ait olmadığımı fark ettim.

Lise son sınıfa geçtim, ders çalışamıyordum, kafamda hep sorular vardı. Öyle ki din kültürü öğretmenimle kaç kez tartıştım bilemiyorum, evet kafamdaki örtüyle. Üniversite sınavına girdim, puanım yüksekti ancak doktor olmak istediğim için mezuna kaldım. Yaz tatilinde açılmayı çok düşündüm, cesaret bulamadım. Önce birkaç arkadaşıma söyledim, başlarda “Açılma, örtülü daha güzelsin” dediler fakat kararlılığım onlara da tesir etmiş ki arkamda durdular. Sonra abime söyledim. Kendisi çok ılımlı birisi, hem okur hem yazar, bana da yardımcı olacağını düşündüm. “Çok katı ailelere sahip olup buna rağmen açılan arkadaşlarım oldu, istemiyorsan örtü takmak zorunda değilsin. Ben senin arkandayım ama bir karar vermen lazım; örtülü olup olmamayı iyice tart çünkü bu çocuk oyuncağı değil.” dedi. Gaza geldim diyebilirim, aileden destek almak çok iyi geliyor çünkü. Bu gazla anneme söyledim ancak çok sert bir tavırla karşılaştım; o yaşadığı sürece böyle bir şey yapamayacağımı hatta böyle bir şey yaparsam beni evlatlıktan reddedeceğini söyledi. Fakat ben yılmadım, her seferinde açılacağımı söylüyordum ki hâlâ söylüyorum. Artık alıştı ve bir şey demiyor. Dün, benim için çok büyük bir adım olan babamla konuşma aşamasını da başardım. Beklediğim gibi bir tepkiyle karşılaşmadım, sandığımdan daha da ılımlı davrandı diyebilirim. Tabii direkt şekilde “Açılacağım” demedim. “Tesettür çok zor, istediğim hiçbir şeyi yapamıyorum. Sürekli kısıtlanıyorum. Dinden uzaklaştım. Namaz kılmak da örtünmek de içimden gelmiyor.” dedim. Kafamdaki soruları da ekledim, babam da onlara cevap vermeye çalıştı. En sonunda “Açılsam ne tepki verirsin?” dedim. O da “Hiçbir şey demem, benim için yapıyorsan hiç yapma. Yapacaksan Allah için yap, böyle hiçbir sevabı olmuyor çünkü.” dedi. Daha sonra odamdaki sevinç çığlıklarımı duymanız lazımdı! Bu size küçük bir şey gibi gelebilir ancak babama nasıl söyleyeceğimi bilmediğim için kaç gece uykusuz kaldığımı, kaç gece ağlayarak uyuduğumu bir ben bilirim. Velhasıl ‘El âlem ne der’ düşüncesini kafamdan atabilirsem yazın, atamazsam üniversiteye gittiğim gün açılacağım ve burada paylaşacağım. Peki, neden bu kadar uzattım? Çünkü buradaki hikâyeleri okuyunca hep biraz ayrıntı olsun isterdim, benim hikâyemi okuyanlar da böyle düşünsün istemedim.

Ailesine söyleyemeyen hemcinslerim! Hiçbir şey öyle hayalini kurduğunuz kadar korkunç gitmiyor gerçekten. Umarım daha özgür, daha mutlu ve gerçekten olduğumuz gibi göründüğümüz bir gelecek bizi bekler. İyi günlerimiz olsun!

(Görsel: Serial Experiments Lain)