Çocukken başladı her şey. Evde sürekli dini konuşmalar, dini sohbetler, ilahiler duyardım. Hayatımın ilk 15 yılı müzik dinleyemedim. 12 yaşında görünürde kendi isteğimle örtündüm. Risale-i Nur derslerine, kamplarına katılırdım 10-12 yaşlarında; ilk katılımım 4. sınıfta çocuklar için özel yapılan bir derseydi. Tabii öncesinde annemle derslere giderdim. Hoşuma gidiyordu çünkü felsefe, metaforlar, bir duruma mantıkla bir açıklama getirmek her zaman ilgimi çekmişti. Türkçe hocamız da derslerinde Risale-i Nur dersleri yapıyordu, evet okulda. Ama ben daha 6. sınıftaydım. Etrafımdaki herkesle beraber böyle görünüyor, böyle düşünüyor, buna inanıyorduk. Yalnızca bu ortamlara dâhil edilerek bana öğretilmeye çalışılan tek doğrunun bu olduğuydu. Her zaman medrese derslerine gönderildim, bazen evde de bu dersler yapılıyordu. Okuldaki arkadaşlarım da bu gruptandı. İnternete, sosyal medyaya, kendime tam olarak erişimim olmamıştı. Yaptığım şeylerle onay kazanıyordum ve en azından ailemin istemediği biri değildim. Çünkü istenmeyen biri olsaydım belki fiziksel bir halde olmayan çok ciddi taciz ve şiddetlerle karşı karşıya kalacaktım. Farkında değildim ama zamanla dinden uzaklaşmıştım; tanrıyı, dini sorgulamaya ve cinsel yönelimimin farkına varmaya başlamıştım. Sonrasında depresyon olduğunu düşündüğüm bir durum baş gösterdi. Yaklaşık 6-7 aydır sadece acı içindeyim. Ailemle artık hiçbir iletişimim yok, yemeklerimi bile çoğu zaman farklı saatlerde odamda tek başıma yiyorum. Aylardır intihar etmeyi düşünüyorum ve artık zaman zaman kendime zarar vermeye başladım. Psikolojik destek almalıyım belki de fakat reşit değilim ve evde bu konuyu konuşup güvenebileceğim, yardım isteyeceğim kimse yok. Derslerim berbat durumda. Şehir dışında herhangi bir üniversite kazanırsam gideceğim -eğer o zamana kadar ölmezsem- ama barajı bile geçebileceğimi düşünmüyorum ki gidersem hiçbir maddi desteğim olmayacak. Özür dilerim, çok dağınık yazdım fakat geriye dönüp düzenleyecek bir enerjim yok.

(Görsel: Yulia Luchkina)