Merhabalar. Nasıl başlamalıyım, bilmiyorum. Öncelikle şunu belirtmek istiyorum; bana umut ışığı oldunuz. Yazılan yazıları okudukça çoğu zaman yutkunamadım. Benim hikâyeme benzer çok hikâye vardı ama ben kendi hikâyemi de yazmak istedim.

Ben dört çocuklu bir ailenin iki numaralı kızıyım. Takdir edersiniz ki aşırı muhafazakâr bir ailede büyüdüm. Babam dine inanan fakat dinin kurallarını yerine getirmeyen biridir fakat ona sorarsanız da aşırı Müslümandır. Bir de abim var, İlahiyat fakültesi okuyor. Gerçi onu küçüklüğümden beri tanırım, bu bölümü okumasaydı da bana yaşattıkları değişmezdi.

Ben 8. sınıfın sonunda “Kapanacaksın; bak ailemize, herkes kapalı” diye diye başımın etini yiyen ailem tarafından kapatıldım. Başlarda rengârenk şallar hoşuma gidiyordu fakat küçüklüğümden beri hep sorgulayıcı biri olduğum için sorgulamaya başladım. Sorguladıkça da başörtüden uzaklaştım. Ama bu düşüncelerimi hep baskıladım. Ailem duyarsa beni öldürürdü, babam beni keserdi. Başörtüsü takıp bone takmadım; bu yüzden bile hep dışlandım.

Geçen sene 18. yaşımda kendime “Ya sen başörtüsünü takmayı gerçekten istemiyorsun.” dedim. Anneme anlattım durumu, şok oldu. “Hemen kapat bu konuyu, açılırsan cenazeme bile gelme” dedi. Tabii annem benim dünyadaki tek servetim, onu nasıl çiğneyebilirdim.

Bu sene üniversite sınavı için dershaneye başladım. Kitap okumaya başladım, çok okudum. Herkesi ve her şeyi sorguladım. “Olmak istediğin güçlü kadın profili sen değilsin” dedim kendime. Çoğu zaman depresyona girdim, çok ağladım. Anneme yine açtım konuyu. Bu sefer babam hariç herkese anlattı. Abim açılırsam hayat kadınlarından farkım olmayacağını söyledi; bağırdı çağırdı, hakaretler… Babama “Arkadaşım açılmak istiyormuş ve zor durumda, ona nasıl destek olmalıyım?” dedim, “Destek olursan sen de cehennemlik olursun, sen açılsan ben seni durup dinlenip döverim.” dedi. Ben yine baskıladım kendimi fakat sabah kalkıp o başörtüsünü takmaya tahammülüm yoktu artık. Dershanedeki insanlar da fark ediyordu bu durumu ve sürekli arkamdan konuşuyorlardı. ‘Bu kız nasıl kapalı, açılsa da kurtulsa bari’ gibi… Ben de bir karar verdim; dershanede açılacaktım, eve gelirken kapanıp gelecektim. Öyle de yaptım. Fakat içimdeki korkuyu size anlatamam. Ya biri görürse ya babam duyarsa…

Ben böyle yaşamak istemiyorum artık. Üniversiteyi kazandım diyelim, şehir dışına çıkmam yasak. Asla diyorlar, “Ölümüzü çiğnemeden gidemezsin”. Ben şimdi ne yapayım? Özgürlüğümü nasıl kazanayım? Hayalimdeki güçlü kadın nasıl olayım? Bana bir yol gösterin, bir çare verin ne olur. Mesela part time bir iş ve bir ev arkadaşı. Çalışıp kazanır ve okurum, ben sizden sadece destek istiyorum. Bu yazımı ve çığlıklarımı gören olursa kendini benim yerime koysun, çok çıkmazdayım. Fakat içimde hala umutlar var. Umarım umutlarım ölmez.

(Görsel: Anish Kapoor)