“Sen feministsin, Atatürkçüsün, farklısın.”

Merhabalar. Öncelikle nereden başlanmalı, nasıl anlatmalı bilemediğim için gelişigüzel başlıyorum… Buraya daha önce de mektup yazmıştım, “‘Olmak istediğin güçlü kadın profili sen değilsin’ dedim kendime” başlıklı. Olmak istediğim kadın hala ben değilim. Ailesine bağlı yaşayan, kendi fikirleri olmayan, başına taktığı örtüyü isteyip istemediği önemsenmeyen güçsüz bir kadın.

20 yaşındayım, hayat bana pek çok zorluk getirdi. Annem kanser hastası olduğu için küçük kardeşlerime bakmak zorunda kaldım. Derslerime odaklanamadım, yaşıtlarımın yaşadığı hayatı hiçbir zaman yaşayamadım. Şikayetçi değilim, ben sorumluluklarımı biliyorum; peki ya ailem? Ebeveyn olmak ne demekti? Yol göstermek, çocuklarının fikirlerine destek olmak değil miydi? En azından ben böyle düşünmüştüm. Bu kadar zorluğun ve sorumluluğun ardından, bir de kendim olmayan kendime katlanmak zorunda bırakıldım. Kendimi hiçbir zaman sevmedim. İstemediğim bir hayat, istemediğim bir din, istemediğim bir siyasi görüş dayatıldı bana. Hangi insanları sevmem gerektiği ailem tarafından bana öğretildi. Benim sevdiklerimi onlar sevmedi, dışlandım.

Babam beni “Sen feministsin, Atatürkçüsün, farklısın” diyerek ötekileştirdi. Ardından gelen anksiyete, depresyon, panik atağı yenemedim. Üstüne bir de sırf “Baba, ben başörtüsü takmak istemiyorum” dediğim için hırpalandım. Öldüresiye dayak yedim. Neredeyse her gün “Sen daha ölmedin mi” dendi. Çeşitli intihar yöntemleri anlatıldı. Üniversite kazandım, kendi şehrimde okumak istemediğim için “Bırak okulu” diye tehdit edildim. Bu yüzden tercihimi kendi şehrimde yapmak zorunda kaldım ve kazandım.

Hayatım onları memnun etmekle geçti. 20 yaşındayım, bir kez şöyle sahiden gülmedim. Konuştuğum insanlar “Mesleğini eline alınca, her şey düzelir” diyorlar. Nereden baksan 4 sene var buna. Ben nasıl dayanacağım? Ben nasıl hayatta kalacağım, bilmiyorum. Sormam gereken her yere “Ne yapabilirim” diye sordum. Farklı şehre kaçmaktan başka çarem yok fakat öldürülmekten korkuyorum. Ben daha hayata başlamadım, ben hiç gerçekten nefes alıp doyasıya gülmedim. Ölmek istemiyorum, öldürülen diğer kadınlar gibi. Ben yaşamak istiyorum. Tek isteğim biraz daha yaşamak.

(Görsel: Paula Rego)