Merhaba. Ben 8. sınıfta ailemin psikolojik şiddeti ve cehennemde yanacağım korkusuyla kapandım. Sonraları İmam Hatip’te okuduğum zamanlar başörtüsünü seviyordum. Ara ara sorgulamalarım olsa da çok umursamıyordum. Daha sonra üniversiteyi kazanmamla sorgulamalarım arttı fakat yine açılmayı düşünmedim.
Şu an ikinci bir üniversite okuyorum ve açıldım. Açıldığımı annem ve yakın arkadaşlarım biliyor sadece. Fakat babam imam; onun tepkisinden ve hayal kırıklığına uğramasından çok korkuyorum çünkü bana çok düşkün. Bir kere, ona bu açılma muhabbetini açtığımda “Sen benim en sevdiğim çocuğumsun, ilk göz ağrımsın, beni sakın hayal kırıklığına uğratma” dedi. O gün üzülerek vazgeçmiştim açılmaktan lakin yine de açıldım. Bu süreçte çok ağladım, tıpkı buradaki arkadaşlar gibi benim de psikolojim bozulmuştu.
Şu an 22 yaşındayım ve kendimi daha çok kendim gibi hissediyorum. Babam bu durumu kabul etse bile akrabalarla iç içe yaşıyoruz. Annem babama biraz söylemiş ve babam “Evlenince açılsın, yoksa çok baskı görür.” demiş. Daha iki gün önce bir amcam bana açılırsam beni dövebileceğini söyledi, cidden işler bu kadar ilerle mi diye biraz korktum. Babam hafız ve imamlık yapmış zamanında, onun adına laf gelsin istemiyorum fakat başörtüsünü sırf onlara yaranmak için takmak istemiyorum. Sizce özgür olmak için evlenmeyi mi beklemeliyim? Yani bir erkeğin egemenliğinden çıkıp bir başka erkeğin egemenliği altına girmeyi… Asla tek başına karar veremeyen bir canlı… Ne kadar da acizim!
(Görsel: Oscar Posada)
“Özgür olmak için evlenmeyi mi beklemeliyim?” için 2 yanıt
bekleme canım. bekleme. yeterince acı çekmedin mi zaten ait olmadığın görüntüdeyken? eğer seni dövmeye kalkarlarsa tek bir tuşla polis çağır, bu senin bedenin, yaşamak; özgür olmak senin hakkın. sana kimse şiddet uygulayamaz, dinde de hukuklarda da yeri yok. kendine yapma bunu, amcan dediğin kişiyle bundan belki de bir yirmi yıl sonra bir şekilde bağın kopacak, bilemeyiz ki bunu. sen yaptın ve yapacaksın; sakın kimseye uyma, saçların özgürlüğün kadar güzel olur inşallah.
Merhaba. Senin durumunu yaşamışım. Benim babam da imam. Hala devam ediyor imamlığa. Bana baskı yaptı diyemem ama kapanmamı hep istedi. Yatılı kuran kurslarında geçti hayatım çık denedim ama kapanmayı sürdüremedim. Lisede falan hep bi kapalı bi açık sürdürsüm. Babam benden utanırdı ben de kendimden. Bu hissi çok iyi bilirim. Üniversiteyi iki yıllıktı uzakta okudum yine kapanmadım. Yani sürdüremedim kapalı olmayı. Zaten kapalı gibiydim bitek örtüö yoktu. Artık yeter deyip 26 yaşımda kapandım ve 1 yıl sonra da evlendim. Maalesef eşim beni kapalıyken sevmişti. Sonra da kızım oldu. Kapandığıma pişmanlık yaşamıştım. Mesela gelinliğim. Açık olsaydım daha güzel olurdu. Sonrası eşimle de mğcadele ederek geçti. İkna çabaları. Çok saçma. Bir erkeğin dini dışardan baktığında belli olmuyor ama kadın başörtüsüyle dini temail ediyor. Erkeklerin banaların müslüman olduğunun kanıtı gibi kullanılıyoruz. Eşim ikna olmadı babamla hiç konuşmadım bu konuyu. Aslında kimseden onay almadan çıkardım örtüyü. Sadece annem çok ağladı hala ağlıyor. Annemi anlıyorum. Çocuğu ateşte yanmasın istiyor. Babam da üzülmüştür. Ama üzülmesine gerek yok. Kolay değil bu toplumda gerçekten mücadele etmemiz gerekiyor. Şumu söyleyebilirim. Biz eğildikce bundan cesaret alıyorlar. Gözlerimizi kaçırmazsak yüzümüze söyleyemiyorlar. arkadan konuşuyorlar ama o da geçiyor. İkna etmeye çalışmayın kimseyi ikna olmuyorlar. Sadece yapın. O anda aniden. Kimseye sormadan. Bizi bu hapise atanlar elimize anahtar veremeyecek.