Herkese tekrar merhaba. Ben İrem, buraya ikinci gelişim. Tekrar geldim çünkü bazı düşüncelerimi değiştirdim.
7. sınıfa gidiyordum ve o gün normal bir gün yaşıyordum, ta ki annem yanıma gelip “İrem, baban yarın kapanmanı istiyor” diyene kadar. Hayatımın şokunu yaşamıştım. O zamanlar namaz kılıyordum, Kur’an okuyordum ama kapanmak aklımın ucundan bile geçmiyordu. Çünkü ileride kapalı olmak istemiyordum. O yaşta bile Müslümanlığın kapanmaktan ibaret olmadığını biliyordum. Annemin bana söylediği şeyden sonra sabaha kadar ağlamıştım. Kapanmak istemiyordum çünkü. Kapansam kendi isteğimle kapanırdım zaten. ‘Yarın kapanacaksın’ ne demek? Zorla da olsa kapandım. Kafama çok takmamaya başladım bu durumu.
Liseye geçtim ve okuldaki açık kızları gördükçe içten içe kıskandım. Ben de onlar gibi her gün saçlarımı düzleştirmek, makyaj yapmak istiyordum ama erkek bir arkadaşımla konuşmam, el şakaları yapmam bile herkesin bana dik dik bakmasına neden oluyordu. 10. sınıfın yaz döneminde kendimi iyice kaptırmıştım açılmaya. Kendimi sürekli açık hayal ediyordum. Arkadaşımın evine gidip ablasının mini eteklerini giyiyorduk, makyaj yapıyorduk, saçlarımızı düzleştiriyorduk. Bu beni mutlu ediyordu çünkü böyle olmak istiyordum. Saçlarımı savurmak, kış geldiğinde bere takmak istiyordum.
Şu an 11. sınıftayım ve tek isteğim açılmak. Aileme bunu söylemedim çünkü babam bana zaten güvenmiyorken, bunu da duyarsa hiç güveni kalmaz. Tek bildiğim şey ondan nefret ettiğim. Çocukluğumun, gençliğimin içine sıçtı. Yüzüne bile bakmak istemiyordum.
Şu anki planım üniversiteye gidip orada ailemden gizli açılmak. Şehir dışına izin verirler mi, onu da bilmiyorum. Eğer vermezlerse ben 4 yıl daha kapalı durmak istemiyorum ve öyle bir durumda evden kaçacağım. Arkadaşlarım bana yardımcı olacak. Üniversite tercihlerimin tamamına şehir dışı yazacağım. Tercih sonuçları açıklanınca da hangi şehri kazandıysam oradaki iş ilanlarına internetten bakacağım ve arkadaşım beni arabasıyla o şehre bırakacak. Yaşamaya başlayacağım tek başıma.
Kızlar, hepimiz mutsuzuz böyleyken. Ben artık mutlu olmak istiyorum ve bu saatten sonra bunun için her şeyi yaparım. Ailem umurumda bile olmaz. Beni dinden soğuttukları için, gençliğime sıçtıkları için onlardan nefret ediyorum. İstersek yapamayacağımız hiçbir şey yok. Sizleri seviyorum.
*Eğer yazmak isterseniz Instagram hesabım: @ceyda.aay
(Görsel: Helen Frankenthaler)
Comments (2)
Eğer Eskişehir olursa sana yardımcı olmaya çalışırım. Öğrenci şehri olduğundan her şey ucuz ve iş olanağı da çok fazla. Ben de aynı durumdaydım. İzin vermeselerdi kaçacaktım. Gönderdiler il dışına ama yine rahat bırakmadılar. Bu yıl bitince yanlarında okumamı istiyorlar. Ama yılmayacağım. Zaten her şeyi göze alarak hazırlıklarımı yaptım ben. Bu sayfadakilerin durumu gibi bir durumda olup gelene de kapım açık yardımcı olmaya, elimden geleni yapmaya çalışırım.
Ben de üniversitede açılacağım dedim ama yapamadım(gerçi şehir dışına gidemedim ama gitsem bile yapamazdım). O örtüyü bir kere çıkardıktan sonra bir daha takamam ben. Üniversitede açık, baba evinde kapalı… Bilemiyorum… Elbette düşüncelerine saygım var ama üniversite ile şartlandırmayın kendinizi.