Merhabalar herkese. Buraya yazmak aklımda yoktu ama yazılanları gördükten sonra ben de yazmak istedim.

8. sınıfta kendi isteğimle kapanmıştım. Okulumda kapalı şekilde gelmeye izin veriliyordu ve ben de bu yüzden çok büyük bir hevesle kapanmıştım. Zaten dindar bir ailem var, çevremdeki kadınların hepsi tesettürlüydü. Annem “Kapanma, daha çok erken” dese de onu dinlemeyip erken yaşta kapandım. Üniversiteye geçene kadar hiçbir sorun yoktu. Ama üniversiteye geldiğimden ve farklı görüşler tanımaya başladığımdan beri çok şey değişti. Hala inanıyorum, hala Müslümanım ama saçlarımı sırf bir erkek tahrik olmasın diye kapatmak bana ağır geliyor. Böyle olmadığına inanmak istiyorum. Erkekler benim saçımın tek telinden tahrik olabiliyorsa ben onlarınkinden neden olmayayım ki? Bir senedir çok fazla sorgulama yaşıyorum kafamda. Evrim dersleri dinliyorum, agnostik arkadaşlarımla konuşuyorum ve sürekli düşünüyorum. Dinden çıkacağım diye çok korkuyorum, bu yüzden sorgulamak da istemiyorum daha fazla. Sürekli kafamda soru işaretleri var ve korktuğum için bunları cevapsız bırakıyorum.

Asıl mesele; şu an açılmak istiyorum. İki-üç aydır aklımdan asla çıkmıyor bu düşünce. Anne ve babama söyledim, ikisi de çok üzüldü. Özellikle annem çok üzüldü. Babam “Bu senin kendi kararın, ama ben açılmamanı isterim” dedi. Onlara söylediğimde emin değildim ama sanırım şu an eminim; artık kapalı olmak istemiyorum. Ancak insanların ne düşüneceğinden o kadar ama o kadar çok korkuyorum ki. Hayatım boyunca insanların düşüncelerine kendi düşüncelerimden daha fazla önem verdim ve şu an da öyle yapıyorum. Tek tek tüm akrabalarımı düşündüm; acaba hakkımda ne derler, bana ne gözle bakarlar diye. Gerçekten çok ama çok korkuyorum. Beni böyle tanıyan arkadaşlarımın yüzüne nasıl bakacağım diye düşünüyorum hep. Bu utanılacak bir şey değil tabii ki, ama yine de gece gündüz bunu düşünüyorum. Dedem hacı ve dedemin benimle konuşmayacağını tahmin ediyorum. Gerçekten ne yapacağımı bilmiyorum. Bazen bu kadar tepki çekmektense kapalı kalmak daha iyi diyorum kendime. Açılmak istediğimden de emin değilim sanırım. Ne yapmam gerektiğini gerçekten bilmiyorum, çok çaresiz hissediyorum…

(Görsel: Jeanie Tomanek)