Ben 8. sınıfta aile baskısı olmadan kendi isteğimle kapanmak istedim. Anneme bu konuyu açtığımda yaşımın küçük olduğunu ve ileride açılmak isteyeceksem şimdi kapanmamam gerektiğini söyledi. Ama ben emin olduğumu ve kapanmak istediğimi söyledim. O yaşlarda öyleydi tabii. Daha sonra babama söyledim, “Tamam” dedi. Bir hafta sonu alışverişe gittik ve ben kapandım.
Şimdi 12. sınıfım ve artık kapalı olmak istemiyorum. Fikirlerim, düşüncelerim artık değişti ve kapalıyken rahat değilim. İnsanlar dinlediğim şarkıları, izlediğim dizileri duyunca garip bakıyorlar ve kendimi tuhaf hissediyorum. Zaten kapalı gibi değilim. Dar pantolonlar giyiyorum. Bu yüzden açılmaya karar verdim.
Önce anneme açtım bu konuyu. Pek istekli değildi ama “Kendin bilirsin kızım, ne diyeyim; senin hayatın sonuçta” dedi. Ama babama henüz söylemedim, ne diyeceğini bilmiyorum. Ama sert bir tepki vereceğini de düşünmüyorum. Beni korkutan etrafımdakilerin tepkisi. Kimsenin benden böyle bir şey beklemediğine eminim. Benden 3 yaş büyük kuzenim de açıldı. Ona büyük bir tepki vermedi kimse. Ama insanların arkamdan konuşacak olması beni geriyor. Bir de babam bu halimden çok memnun ve bu durum onun için bir övünç konusu aynı zamanda. Onu hayal kırıklığına uğratmak istemiyorum ama böyle de ben mutsuzum. En kısa sürede bu konuyu babama açacağım ve üniversiteye gittiğim gün isteğime kavuşacağım. Umarım benim gibi düşünen herkes isteğine kavuşur.
(Görsel: Anna Berezovskaya)
Comment (1)
seninle hikayemiz aynı annemin ilk başta aynıtepkiyi vermesi daha babamla konuşamam tek farklı noktamız annemin fikri yavaş yavaş degişiyor ve beni üzüyor nasıl yaptın ne durumdasın benimle iletişime gexer misin lütfen ihtiyacım var biriyle konuşmaya [email protected] bekliyorum