Merhaba! Ben 17 yaşındayım ve ailemin zorlaması nedeniyle kapalıyım. 8. sınıf bittikten sonra kapanmam gerektiğini söyleyip durmaya başlamışlardı. Çok fazla baskı yaptıkları için doğum günümden sonra kapanacağımı söyledim; bunu, açık halimle son kez arkadaşlarımla olmak için böyle belirledim. Doğum günümden sonra babam benim alışverişe götürdü; bakıyorum ama o kıyafetlerin hiçbiri benim kişiliğimi yansıtmıyor. Maalesef yine de aldım o kişiliğimi yansıtmayan kıyafetlerden.

Ailem beni iki yıl boyunca cemaat yurtlarına gönderdi. Okutmadılar, “Kız çocuğu okumaz” dediler. Ne dedilerse yaptım ama yurda gitmek artık canımı çok sıkıyordu. Gitmek istemediğimi onlara belirttim. Her ne kadar gitmemi isteseler de kararıma saygı duydular. Yurttan çıktım ve okula gitmek istediğimi söyledim; onları okula gitmeye de ikna ettim. Her şey iyiydi hoştu ama ben yaşıtlarımdan iki yıl geriden okuyordum. Bu beni çok üzüyordu, bundan dolayı çok utanıyordum. Ama onu da yendim; düştükçe daha sağlam bir şekilde kalkacağım, dedim. Bir iki ay önce kendim gibi olmadığımı fark ettim. Babamın zorladığı bir kişiliktim. Yaptığım şeyleri kafama taktığım şeyden dolayı yaptığımı ve artık yapmak istemediğimi fark ettim. Neden kendim olmuyorum ki, dedim. Benim Allah için kapalı olmam gerek ama ben babam için kapalıyım; bu da bir günah, değil mi?

Çok düşündüm bunları ve kararımdan eminim, açılacağım. Verecekleri tepkileri bilemiyorum, ne yaparlar ne yapmazlar… Ama daha önce zorla güzellik olmayacağını onlara üç defa kanıtladım ve yine kanıtlayacağım. Umarım başarabilirim. Aklımda babamın beni kısıtlayacağına dair bir düşünce vardı ama şu an karantinadayız; kısıtlasın, zaten evden dışarı çıkamıyorum. Her şeyin gönlümce ve istediğim gibi olmasını umuyorum. Herkes kendi olmalı, herkes kendi yolunu kendi belirlemeli. Hep birlikte başarabiliriz, bunları zamana yaymadan belirtmeliyiz. Size en kısa zamanda açıldığımın haberimi vereceğim. Kendinizi sevin…

(Görsel: Hanna Barczyk)