Dindar bir ailem var, geleneksel Müslümanlar değiller yani. Ablam ve ben küçüklüğümüzden beri İslam’la büyüdük. Ortaokulda İmam Hatip’e başladım. 5. sınıfta neredeyse sınıfımdaki herkes açıktı ama zamanla açık arkadaşlarım tek tek örtünüyordu. Ben de 7. sınıfta regl olunca kendi isteğimle örtünmeye karar verdim. Aslında örtünmeme seçeneği bize hiç sunulmadı. “Ne zaman örtüneceksiniz?” sorusuna ailem hep “Zamanı gelince” derdi. Seçeneklerim bunlardı; ya şimdi örtünecektim ya da zamanı gelince. Ben de şimdi’yi seçtim.
Ailemiz bize her zaman örtünün amacını anlatırdı. “Allah rızası için kızım” derdi. Örtünürken ben de öyle dedim; Allah rızası için. Ama küçük bir çocuğun taklit hevesinden başka bir şey değildi bu.
8. sınıfta örtüden sıkılmaya başlamıştım. Bir de feministtim. Örtümün feminist kimliğimle çeliştiğinin farkındaydım ama örtüyü reddetmek olmazdı. Çünkü Allah’ın bir emrini inkâr edersem dinin bir anlamı kalmazdı, dinden çıkardım. Kendime bile itiraf edemedim bunu. Sorun yokmuş gibi davrandım ama olmadı. Dinden iyice soğumuştum. Kafamdaki başörtüsü benim için anlamsızdı. 9. Sınıfa başlamadan önce açılmak istiyordum ama beceremedim. Bir türlü aileme söylemeye cesaret edemedim. Ablam benden daha cesur ve o açılmayı başardı. Ablama çok fazla baskı yaptılar. Bana da yapmalarından çok korkuyorum. Puanım iyi diye İmam Hatip’e değil Anadolu lisesine başladım. Eğer söylersem ailemin beni İmam Hatip’e aldırmasından korkuyorum.
Şu an neye inandığımı bilmiyorum. Namazlarımı kılmış gibi yapıyorum. Açılmak istediğimi arkadaşlarıma bile söyleyemedim; bana destek olmayı bırak, saygı bile duymayacaklar. Ve ne yazık ki ramazan ayı geldi. Hayatımın bir döneminde ramazandan bu kadar nefret edeceğimi tahmin etmezdim. Annemler az önce bana zorla teravih namazı kıldırdılar. Namaz bitince odama geçip uzun uzun ağladım.
Şu an 9. sınıftayım. Umarım bir gün bunların hepsi yalnızca kötü hatıralar olarak kalır. İçimi dökmek istedim, çok uzun olduysa özür dilerim.
(Görsel: Pierre Mornet)
“Örtünmeme seçeneği bize hiç sunulmadı.” için 2 yanıt
seni cok iyi anlıyorum. ben dinimi seviyorum fakat yalnızca kapanmak cok zor geliyor gercekten başörtünün içinde sıkıştığını hissediyorum. yedinci sınıfta arkadaşım yüzünden kapanmıştım o zamanlar çok güzel geliyordu tepki felan fakat sonrasında iyice daraldığımı hissettim büyüdükçe. en kötüsü de ailem şu an kapanmamdan mutlu olduğumu düşünmesi… anneme bu isteğimi söylediğimde bana tek dediği “saçmalama.” idi. cidden her açık kızı gördüğümde içimdeki benliği görüyorum başörtüm çocuk gibi hissetmemi engelliyor. ben etrafta koşturmak istiyorum istediğim gibi yaşamak sanki erkekler için yaratılmışız gibi onlar yüzünden kapanmak istemiyorum. bana cok haksız geliyor hem açık biri ibadetini yapamaz mı? cidden anlayamıyorum kalbim sıkışacak gibi oluyor babamla konuşmaya çekiniyorum çünkü çok dindar…
bende 11 yaşımda imamhatip de bir özenti ile kapandım ve şuan asla mutlu değilim bende 9.sınıfım 05 liyim. o kadar yoruldum ki ailemin ve çevrenin üstüme kurduğu baskıdan. bilmiyorlar ki onlar böyle yaptıkça sadece başörtüden değil dinden de soğuyorum. artık çok yoruldum. umarım ikimiz de başarırız…