Merhaba, ben 11 yaşındayken arkadaşımdan etkilenerek kapandım. Buna yıllar boyunca devam ettim. O zamanlar “Acaba ileride farklı düşünür müyüm?” diye aklımdan hiç geçirmedim. Şu an üniversitedeyim. Birkaç yıldır arkadaşlarımla beraberken hissettiğim bazı duygular oluyordu ama hiçbir zaman sesli bir şekilde dile getirememiştim.
Bu sene psikoloğum, açılma isteğimi bastırmak için sürekli başka şeylere takıldığımı ve üzüldüğümü söyledi, “Aslında olduğun kişiyle barışık değilsin” dedi. Bunu düşünmeye başlayınca gerçekten haklı olduğunu fark ettim. Ben olduğum kişiyle mutlu değildim. Annem, ondan böyle bir tepki beklemesem de arkamda olduğunu söyledi. Şu an bu sürecin içerisindeyim. Bazı arkadaşlarımın ve ailemin desteği beni bir nebze de olsa mutlu hissettiriyor. Sadece akrabalarımın veya tanıdıklarımın söylediklerini kaldıramayacağımı düşünüp korkuyorum. Allah’la bağım hala çok kuvvetli. Ben sadece doğru benliğimin bu olmadığını düşünüyorum. Son zamanlarda bana sadece bir örtüymüş gibi geliyordu ve zorlanıyordum. Artık kendimi sevmek istiyorum, bu yüzden de bunu yapacağım.
(Görsel: André Brasilier)