Daha 9 yaşındaydım ve sanırım 4. sınıftaydım. Önce Kur’an kursuna daha sonra okula gidiyordum. Bir gün kurstaki hocalara özendim ve “Kapanmak istiyorum” dedim. Daha neyin ne olduğunu, neden kapandığımızı bilmiyordum. Anneme söyledim, annemin hemen ‘Tamam’ dediğini hatırlıyorum. Daha sonra o gün kursa o şekilde gittim. Kurstaki hocalar klasik bir şekilde “Aa, ne kadar yakışmış” falan dediler. Belki bunu iyi niyetlerle söylediler ama keşke bir kere de olsa anlatsalarmış. Sonra okula da öyle gittim, arkadaşlarımın tepkilerini pek hatırlamıyorum. Üç yıl böyle devam ettim, neler hissettiğimi bile bilmeden ve öylesine. Sonra 13 yaşıma geldim ve açılmak istedim. Aileme söyledim, tabii ki ‘Hayır’ dediler. Önce anneme söyledim, o da babama söylemiş.
Aradan bir yıl geçti, şu an 14 yaşındayım ve yine istemiyorum. Tabii ki annem yine istediğim tepkiyi vermiyor. Onu da anlıyorum; belki benim için böyle yapıyor, yani cehennem azabından dolayı ama şu an zaten sadece başım kapalı, pantolon ve tunik giyiyorum. ‘Açılınca şort giyip çıkacağım’ demiyorum ya. Birkaç yıl sonra adam akıllı tesettüre girerim ve bence böyle olması daha mantıklı. Okulum bir bitsin, o zaman yine konuşacağım. Annem ya da babam bir karar aldıklarında ben hep onların arkasındayım ama ben bir karar alınca onlar neden böyle davranıyorlar, anlamıyorum.
(Görsel: Pablo Picasso)
“14 yaşındayım ve istemiyorum.” için bir yanıt
16 yaşındayım ve 14 yaşındayken muhafazakar olan aileme açılmak istediğimi söylemiştim. Benim henüz küçük olduğumu kapalılığa alışırsam böyle devam ediceğini ama açılırsam asla dinime bağlı olamayacağımı söylemişlerdi. O zamandan beri ailemden de düşüncelerinden de nefret ediyorum. Eminim seninkiler de kendi kafalarında seni koruyorlardır. Sen de kararlı olduğundan emin ol ve ancak o zaman konuyu ailenle konuşki bi iki sözleriyle konuyu kapatmasınlar. Kapatırlarsa tekrar açması daha da zor.