Merhaba. Hikâyemi anlatmaya nereden başlayacağımı bilmiyorum gerçekten. Heyecandan nasıl yazacağımı da bilmiyorum, kusura bakmayın lütfen…
Ben de birçoğunuz gibi ortaokulu İmam Hatip’te okudum. 7. sınıfın 2. döneminde din kültürü öğretmenimizin aklından birkaç ayet uydurmasının neticesi olarak arkadaşlarımla beraber kapandık. İlk zamanlar benim için her şey çok güzeldi, eğlenceliydi; ta ki 9. sınıfın yazına kadar… Aslında 9. sınıf başörtüsüyle ilk zamanlarımdı ve bu yüzden belki de şeytan benimle uğraşıyordur deyip durumu pek kurcalamıyordum. 10. sınıfa başladığımda artık kapanmayı tamamen istememeye başladım, dayanamıyordum. Ben de açık olan her insan gibi özgür olmayı ve saçlarımın rüzgâr eşliğinde dans etmesini istiyordum. Günler geçti, aylar geçti ve ben artık bu örtüyle yaşayamaz hale geldim. Sonra beni bir nebze de olsa anlayacağını düşünerek anneme her şeyi anlattım ama anlatmamla annemin ağlamaya başlaması bir oldu. Ona şaka yaptığımı düşünüyordu ve aynı zamanda sinirden ağzına geleni söylüyordu. Akrabaların, komşularının ne söyleyeceğini düşünüp tedirgin oluyordu ama birçoğunuz gibi benim de bunların hiçbirisi umurumda değildi. Ben sadece açılmak istiyordum.
1–2 ay boyunca annemle tartıştıktan sonra o üzülmesin diye ve birkaç da rahatsızlığı olduğu için, “Bu konuyu bir daha açmayacaksın, bana söz ver” dediğinde söz vermiş bulundum. Ama tabii ki hiçbir şeyden vazgeçmiş değildim, hâlâ da değilim. Annem onu düşünüp söz verdim diye teyzemlere “Artık düşünmüyor açılmayı, bir anlık hevesti zaten” gibi şeyler söylemiş. Ama hiçbir dediği, düşündüğü onun sandığı gibi değil, böyle düşünmesi de canımı uzunca bir süre sıktı. Bu arada lisede de 3 yıl İmam Hatip’te okudum, ne annem ne babam bu okula gelmemi hiç istemedi ama ben arkadaşlarım için bir hata edip kendimi yakmıştım.
Ben bu sene karantina öncesinde 11. sınıf öğrencisiydim. 12. sınıfa geçtiğim için babam beni İmam Hatip’ten alıp özel bir liseye kayıt ettirdi. Eğitimimle alakalı her şey şimdilik çok güzel gidiyor, çok mutluyum. Evdeyse bir o kadar mutsuzum. Artık bu duruma daha fazla dayanamıyorum ve inşallah seneye okulumu değiştirmişken açılmak istiyorum. Babama açılmak istediğimi söylediğimde “Dinimiz için kapalı kalmanı istiyorum, bu konuyu bir daha açmanı da istemiyorum” dedi. Tabii ki benim için hiçbir şey bitmiş değil, ben hep pes etmeyi sevmeyen biri oldum ve bu sefer de pes etmeyeceğim. Şu ana kadar açılamamamın bir sebebi de babamın beni kayıt ettirdiği okuldan geri alacağına dair duyduğum korku. Bu ihtimalden deli gibi korktuğum için hiçbir şey yapamadım. Fakat artık böyle bir şey yapamayacağını düşünüyorum, bu yüzden de karantina bitmeden anne ve babamla konuşup açılacağımı belirtmek istiyorum ama bunu nasıl söylemem gerektiğine dair hiçbir fikrim yok. Lütfen bana biraz da olsa yardımcı olur musunuz? Gerçekten ne yapmam, ne demem gerekiyor; bilmiyorum. Elimden gelenin en iyisini yapacağım.
Umarım herkes hayallerine kavuşur, mutlu olmak herkesin hakkı. Kendinize iyi bakın, özgür olduğumda buraya bir mektup daha bırakmak için uğrayacağım. Hoşça kalın, esen kalın.
(Görsel: Marie Muravski)
“Şeytan benimle uğraşıyordur, deyip durumu pek kurcalamıyordum.” için 3 yanıt
Merhabalar. Ben örtünün bana hissettirdiği şeylerden bahsedip zorlandığımı belirttim aileme ilk söylediğimde. İstemediğini, allah için olmadığı sürece bir manasının olmadığını da söyleyebilirsin. Tabii ailen ne tepki verir bilemem, bunları onlara göre ayarla biraz da. Bu arada 12. sınıfa geçeceksin ve yoğun bir sınav senesi seni bekliyor. Bu yıl örtünü çıkarırsan hem sınava hem de insanlara karşı bir savaş içerisinde olacaksın, bunun bilincinde olarak yap bunu. Asla cesaretini kırmak istemiyorum, sadece açıldıktan sonra baskılara dayanamayıp yine hoşlanmadığın bir bedene bürünmeni istemem. Düşün, tart. Bol şans, özgürlük emek ister!
Öncelikle 12 sınıfta yani sınav yılında çevrendeki baskılara dayanabilecek misin bunu düşünmelisin. Tabi şu da var eğer sınav zamanına kadar açılmasan da bu mevzular yine canını sıkacak bir şekilde aklında da kalabilir ve bu seni kötü etkileyebilir. Kendini en iyi sen bilirsin. Açılmak malesef çevrelerimizden dolayı büyük ve ciddi bir olay. Verecekleri tepkileri sana karşı yapacakları tek tek düşünüp ona göre bir zaman belirlemelisin. Konuşmaya karar verdiğin gün ise ne olursa olsun geri adım atmayacağından emin olmalısın. Çünkü eğer geri adım atarsan emin ol ki konuyu kapatırlar ve bir daha uzun bir süre açmazlar yine ve sen de yine istemediğin bir kişiliğe bürünürsün. Bu yüzden kararlı olmak en önemli şey. Allah için kapanmadığını sadece çevre baskısı yüzünden kapandığını, bu yüzden hiç bir manası olmadığını ve mutsuz olduğunu dile getirebilirsin. Dinde her zaman önemli olan niyettir. Örneğin müslüman birine zorla allahı inkar ettirirsen o kişi dinden çıkmaz diyorlar çünkü kendi isteği dışında yaptı bunu. O zaman aynı mantıkla , sana zorla yaptırdıkları bir ibadetin bir giyinişin önemi yok çünkü sen kendi niyetinle yapmadın eğer sana zorlamasalardı yapmayacaktın. Kısacası isteksizliğini belirt. Umarım tüm isteklerini başarırsın ♡
Bende seninle ayni durumdayim. Tek umudum Üniversiteyi sehir disi kazanir kazanmaz o sehire yerlesip açilmak. Boynum rahat etmiyor tasma var gibi hissediyorum.