Bu yazıyı okuyan herkesten bu konudaki düşüncelerini yazmalarını rica ediyorum.
Merhaba, ben 16 yaşındayım ve lise 3. sınıfa gidiyorum. İmam Hatip lisesinde okuyorum. Bundan yaklaşık 1 sene öncesinde bir karar aldım; bu, ortaokuldan beri üstünde düşündüğüm ve gerçekleştirmek istediğim bir şeydi, kapanmak istiyordum. 4. sınıftan itibaren Kur’an dersleri almaya başlamıştım, okulda da seçmeli olarak Kur’an görüyordum. Camilere gittim, namaza başladım, her şey Allah içindi; içimden öyle geliyordu, ben de bunları olduğu gibi gerçekleştiriyordum. 6. sınıftaydım, ailem kapanmamı istemedi; “Küçüksün, aklın ermiyor, olmaz” dedi. 7. sınıfa geçtim, yine direttim; ‘Hayır dediler. Ailem istemediği için ‘Tamam’ dedim yine. Voleybol, futbol ve badminton ağırlıklı bir spor hayatım vardı. 9. sınıftayken ne oldu bilmiyorum ama içime yine bir his düştü. Kendim için değil, Allah için kapanmak istedim; görevimi yerine getirmek istiyordum. Ailem yine istemedi. 10. sınıfın sonlarında karar aldım, tatilde kapanacaktım. Mayıs ayının sonunda da kapandım. İlk zamanlar hiç dışarı çıkmadım. Annem ve babam bunu istemiyordu, bana tesettürü yakıştırmıyorlardı, ben de kendime yakıştırmıyordum ama başıma örtü örtüp aynanın karşısına her geçişimde doğru bir karar verdiğimi anlıyordum. Kendimi öyle, o şekilde sevmeye başladım. Okul açıldı, herkes şok geçirdi; “Sen nasıl kapandın, senden hiç beklemezdik” gibi bir sürü laf duydum. Ailem bir şey demedi bunlara ama kapandıktan sonra istersem kararımı değiştirebileceğimi söyledi. Ben açılmaktan çok korkuyordum, en büyük korkumdu benim ve şu an hala öyle.
Şimdi bunu yazarken saat gece 12.44. Benim zihnimde bir sürü düşünce var. Annem uyumaya gitmeden önce ona dönüp “En çok açılmaktan korkuyorum” dedim, bana korkmamam gerektiğini söyledi ve beni desteklediğini gösteren birkaç cümle daha söyledi. Bilmiyorum, neredeyse 1 senedir kapalıyım ama artık mutlu değilim. Başım kapalıyken kendimi mutlu hissetmiyorum. Saçımı seviyorum, fiziğimi seviyorum, kaşımı gözümü seviyorum ama ben tam anlamıyla kendimi kapatmayı sevmiyorum. Artık makyaj yapmak istiyorum, kot pantolon giymek istiyorum, saçımı atkuyruğu toplamak istiyorum, düğünlerde süslenmek istiyorum, şarkı söylemek istiyorum. Ben şarkı söylediğim zaman insanların “Sen kapalısın, senin sesini duyurman haram” demesini istemiyorum. Ben kendim olmak istiyorum ama arkadaşlarımın tepkilerinden, çevremden çok korkuyorum. Sanki başımı açınca ölüme gidecekmişim gibi hissediyorum, korkuyorum.
(Görsel: Lola Gil)
“Şarkı söylediğim zaman insanların “Sen kapalısın, sesini duyurman haram” demesini istemiyorum.” için 7 yanıt
Bence asla böyle düşünme asla başkalarının düşüncelerine takılma. Nasıl kapandığında herkes şaşırıp konuştuysa açıldığında da bir kaç gün konuşup çenelerini kapatırlar hatta sen bu konuda bizden daha şanslısın en azından senin ailen karşı çıkmıyor tam tersine destek oluyor. Bence onların desteğini kaybetmeden hemen şimdi açıl kendi için huzurlu olucaksa ve içindeki ses açılmak istiyorsa sadece onu ama sadece onu. Lütfen senden rica ediyorum sonra açılmadım diye pişman olucaksın.
Böyle düşünme tam olarak emin olduktan sonra hareket et ve yap girişimini. İnsanlar, düşünceler ve fikirler değişir.
Sakın korkma, ailen arkanda ve bu konuda çok şanslı bir kızsın. Fikirlerini, düşüncelerini onlarla ve seni yargılamayacak başka insanlarla paylaşabilirsin. Hoşuna gitmeyen bir şeyi de yapmak zorunda değilsin, kendine bunu tekrarla. Bulutsuzluk Özlemi- Özgürlük Emek İster şarkısı da benden sana gelsin. Dinle ve başar, başardıktan sonra senden bir yazı daha bekliyor olacağız 🙂
Bir çok kişinin zıttına bir yandan da kapalı kalmak istiyorsun anlıyorum. Bana kalırsa kendi kendine uzun bir süre bu konuda düşünmelisin. Açılırsan ne konuda mutlu olacaksın, neler yapabileceksin, nasıl davranacaksın? Kapalı olursan ne konuda mutlu olacaksın, istediklerini yapabilecek misin, insanları umursamadan yaşayabilecek misin? Ki bana kalırsa insanların yorumlarını dinlemeden kapalı bir şekilde şarkılar söyleyip süslenip pantolon da giyebilirsin. Evet insanlar kapanmak diyince bunu algılamıyor olabilir ama din kişinin kendi inancı ve kendi fikirleridir. Sen nasıl kapanmanın uygun olacağını düşünüyorsan öyle olmalısın. Mesela ben aslında açılmak istiyorum ama bunu dile getiremiyorum henüz. O zamana kadar kendime uygun olduğunu düşündüğüm şekilde kapalı kalacağım. Pantolon giyiyorum az da olsa makyaj yapıyorum. Çünkü bana göre pantolon giyince veya çarşaf gibi şeyler giymeyince vücudumu açmış olmuyorum bana kalırsa bu da yeterince kapalı oluyor. Bu yüzden sen de kendi istediğin giyinme şeklini, hareketlerini, tavırlarını düşün. İnsanları umursamadan bir karar ver ve özgürce kendi seçiminle olan bir yaşam tarzına adım at. Umarım kendin için en iyi kararı verirsin ♡
Bundan tam 25 sene önce Türkiye nin o dönemde kapalılar için barınması zor bir devlet üniversitesinde annemi de karşıma alarak kapanmıştım.Bende de o dönem Allah İçin bunu yapmak İsteği oluşmuştu.İki sene sonra yine kendi isteğimle açıldım.Kapandığım da çevremden aldığım tepkilerden daha olumlusunu almama rağmen benim için çok zor olmuştu.Vicdan muhasebem ve tekrar eski ama yeni halimi o an ki düşünceme göre kimliğimi kabullenmem zor oldu.Bugün ben 45 yaşındayım.Bir çok başarıya imza atmış bir kadın.İki çocuk annesiyim.Seni öyle iyi anlıyorum ki.Hemen telefona sarılıp konuşmak istedim…:) O zaman ki Halime şimdi ne diyorum bilmeni isterim:O genç kadın o zaman bir arayış,sorgulama içerisindeydi.Manevi dünyası zengindi.Bunun yolunu kapanmak sandı.Denedi ve asla pişman olmadı.Sonra kendisini o deneyimde Kapalı halinde yine sorguladı ve açıldı.Açıldığım için de hiç pişman değilim.Açılmış olmak benim manevi dünyamı bozmadı.Çünkü inanmak kalpte oluşan beyinle tamamlanan bir olgu.Bugünkü varlığımı işte o kapanmaya cesaret eden ve açılabilen genç kıza borçluyum.Bana ait olan bende.Toplum,çevre değişir.Benim de kıyafetim değişir ama özüm aynıdır.Ben ancak gelişebilirim.
Sana sözüm;bu durum sana çok şey kattı.Açılmak istiyorsan o da sancılı bir yol senin için çünkü muhasebe yapıyorsun.Yolun sonunda kendini bulmak var.Kapanırken kendinle bütünleştiğin anlar oldu.Şimdi çatılıyorsun.Denedin ve gençlik işte bu demek.Taki kendini kendin yapıncaya dek.Sana kucak dolusu sevgilerimi gönderiyorum.Yüreğinde ki ışık hiç sönmesin.
Umarım bende 45 yaşımda sizin hissettiklerinizi yaşarım. Şuanda ailemin yaptigi baskıyı bir ben biliyorum ama her kötü şeyin bir olumlu güzel yönü vardir. Bunları çekmezsem özgürlüğüm benim için bu kadar da güzel olmayacak. Kendiniz için yaptıklarınızdan hiç pişman olmamışsınz bundan daha güzeli yok. Buradaki her kızın özgürlüğüne hayallerine kavuşması dileğiyle…<3
[…] Daha önce sizinle hikâyemi paylaşmıştım, beni belki şu cümle ile tanıyabilirsiniz; “Şarkı söylediğim zaman insanların ‘Sen kapalısın, sesini duyurman haram’ demesini iste… demiştim. Evet, verdiğim kararı size söylemek için ve her birinizin yazdıklarını okuduğumu […]