Herkese merhaba. Nereden başlayacağımı bilmiyorum, içimde biriken o kadar çok şey var ki… Bunları birilerine anlatmayı ya da bir yerlere yazmayı her zaman çok isterdim. Fakat maalesef kendime yakın görüp bunları anlatabileceğim bir ablam ya da arkadaşım yoktu. Daha fazla uzatmadan başlamak istiyorum.
Ben şu an 17 yaşındayım ve lise 3’e gidiyorum. Ama bugün anlatacaklarım için 3 sene öncesine yani 8. sınıftan mezun olduğum yıla gideceğiz. Annemin ilk ve tek kızıyım. Ben küçükken beni Kur’an kurslarına gönderirdi, bana Kur’an öğretirdi ve aynı zamanda bana, bir çocuğun o yaşlarda giymesi normal olan kıyafetler giydirirdi. İlkokul ve ortaokulum gayet rahat geçmişti ama liseye başlayacağım o sene annem bana kapanmam gerektiğini, yoksa beni okula göndermeyeceğini söyledi. Babam kıyafetlerimle ilgili veya kapanma konusuyla ilgili herhangi bir şey söylemezdi. Hatta o, annem kapanmamı istemese bunu tamamen benim tercihime bırakabilecek birisiydi. Ara sıra babamın, anneme beni sıkmaması gerektiğini söylediğini biliyorum. Fakat o zamanlar ben kapanmadığım için annem çok fazla baskı yapıyordu. Neyse, okula 1 ay kala ‘Tamam’ dedim; ‘Kapanacağım’. Tamamen yalandı bu, çok bunalmıştım ve annem sussun diye bir yalan söylemiştim. Kapanacağım dememle bana telefon alındı; kapanmasam yani bunu yapacağımı söylemesem asla alınmayacaktı. Kapanmadım. Ailem bana aldıkları telefon için pişmandı. Annem sürekli ‘Bizi kandırdın’ deyip duruyordu ama bana başka seçenek bırakmamıştı. Bana, her okul yılının sonunda ‘Kapanmazsan okuldan alacağız seni’ dendi. Öyle böyle o 3 sene gündemde hep bu konunun olmasıyla geçti, bu beni çok bunalttı. 12–13 yaşlarımdan sonra şort ve sıfır kol giyemedim; yalnızca siyah pantolon, bol tişört ve kazak giymeme rağmen bunları sürekli rahatsız edici buldular. Bu arada, ben zayıf ve ince bir kızım ve dar kıyafetler de giysem vücut hatlarım göze batmıyor. Oysa anneme göre bütün adamların gözü benim üzerimde!
Şu an Korona’dan dolayı evdeyiz. Ailem geçen günlerde benimle bir konuşma yaptı ve bana artık büyüdüğümü, eğer kapanmazsam beni 12. sınıfta okula ve sonra tek hedefim olan üniversiteye göndermeyeceklerini söylediler. “Hadi göndermedik, ne yapacaksın, evden mi kaçacaksın?” dediler. Evet, diyemedim çünkü eğer deseydim ortam çok daha gergin bir hal alırdı. Şunu da eklemek istiyorum; dışarı çıkma izni olduğunda babam bana ‘Dışarı çıkalım’ dedi ve annem ‘Hayır!’ diye bağırdı. ‘Ne oldu’ dedim, ‘Neye hayır?’. Dışarı çıkamazsın, dedi. Neden, diye sordum. ‘Başın açık olmaz, izin vermiyorum’ dedi. Tek dert, tek günah benim saçlarımın gözükmesiymiş gibi! Annem bana pişmanlıklarından bahsetti; beni ilkokula göndermek yerine din eğitimi veren bir yere göndermediği için, beni 7 yaşımdayken kapatmadığı için ne kadar pişman olduğunu anlattı. Bu yüzden babamı da çok suçluyor; ‘Hep sen şımarttın’ diyor, ‘Her istediğini yaptın’. Benim tek istediğim kafama bir örtü alıp almama kararını bana bırakmaları! Sessiz, pısırık ve her şeyden utanan bir kızım. Annem hep ‘Senin yerinde olsaydım okuldaki herkes adımı bilirdi, kendimi her yerde belli ederdim’ der. Ey kadın, bil ki şu anki ben senin eserinim.
Eğer bunu okuyup tavsiye vermek isteyen varsa bir şey için tavsiye isteyeceğim; karantina bittikten sonra ben bu duruma nasıl karşı çıkmalıyım? ‘Dışarı çıkamazsın’ diyor bana, en doğal hakkımı elimden alıyor. Çok gezen bir tip değilim ama 3 aydır evdeyim ve ben de artık dışarıda biraz vakit geçirmek isterim. Okuduysanız teşekkür ederim.
(Görsel: Valeria Petrone)
“Annem, beni 7 yaşımdayken kapatmadığı için ne kadar pişman olduğunu anlattı.” için 7 yanıt
Ya canım çok üzüldüm @suleseherrr hesabı benim konuşmak istersen yaz bana canım yalnız yürümeyeceksin unutma
Öncelikle bence pısırık olma çünkü içine ne kadar kapanırsan ve çekingen olursan o kadar çok üstüne gelirler. Ve bence direnmeye devam et, gerekirse çıkma zaten bir yıl sonra üniversitede olacaksın bugünlerin acısını çıkarırsın. Bu yolda pes etmemek en büyük mevzu cidden. Yolun açık ve aydınlık olsun!
kapalı anneler kızlarını bencilce kapatmak isterler. Sebep dini değildir daha çok bundan sonraki hayatta yalnız kalmaktır. Düşünün evlendiğinde kaynanasıda başı açık ise iki ailedeki tek kapalı kendisi kalacak . Torun başı açık annesi gibi olan başı açık baba anneyi daha yakın daha normal bulacak. Babaların böyle bir derdi olmadığı için inatları kırılır ama anneler hiç pes etmezler
Tatlım çok haklısın ama biraz daha sabret. Konuşarak annenin fikirlerini değiştirebilirsin. Neler hissettiğini anlat ona empati yapmasını sağla. Gerekirse ağla anneler dayanamaz. Ama mücadeleyi bırakma. Agresif olma sadece seni anlaması için sürekli duygularından bahset sinme sakın. Sinersen mücadele edemezsin. Herkesin pes ettiği bir nokta vardır o yüzden kendini anlatmaya devam et hayat görüşlerini ve böyle düşünmekten vazgeçmeyeceğini sürekli tekrar edersen sonunda pes edecekler. Onları da anla sadece bu fikirle büyütülmüşler başka bir dünya olabileceğini bilmiyorlar. Siz yeni nesil çok şanslısınız sosyal medya ile tüm dünyayı görüyorsunuz ve değişimlerden haberdarsınız. Bazı annelerin böyle şansı olmadı. Şimdilik mücadeleye onları çok sıkmadan seni üniversiteye yollamalarına engel olmayacakları dozda devam edelim. Üniversitede daha özgür olacaksın. Kendi paranı kazandığında da kimseye hesap vermek zorunda değilsin. Bu arada çok çalış bu mucadelede modun düşmeden çalışman için bunlara takmaman gerekiyor. Sadece böyle düşünmenin onların suçu olmadığını düşün ama kendi düşüncene göre yaşamak için bunun için mücadele etmen gerekiyor. Bende 30 yıl önce aynını yaşadım. Bana sürekli komşunun okumayan kızlarının evde nasıl pasta ve temizlik yaptığını ve annelerinin ne kadar şanslı olduğunu anlatırlardı. Ben üniversiteyi bitirip para kazanıp iyi bir eşle evlenince o zaman gurur duymaya başladılar. Olumsuz düşünmeyi bırakıp güçlü olmalısın sadece hedefine odaklanmalısın. Her zaman düzgün bir duruş sergilersen kimse sende bir hata bulamaz.
Bana kalırsa ne olursa olsun kapanmamalısın. Belki ailen diretir kapanmadan çıkamazsın diye ama sen de diret. Hislerinden düşüncelerinden bahset ve kapanmayı kabul etme. Sırf kızıyorlar diye küçük yaşta korkup kapandım ve beş yıldır acısını çekiyorum. Kapandıktan sonra dışarı adım atmak bile işkence gibi geliyor. Dayanmaya çalış zaten üniversiteye gittiğinde artık karışamayacaklar. O zamana kadar olabildiğince özgür olmaya çalış bunu istemediğini sürekli söyle. Belki zor olacak ama dayanmalısın. Ne olursa olsun pes etme, eninde sonunda rahat rahat kendin olacaksın ♡
yaşınız 17 ise Aile ve sosyal politikalar bakanlığını arayın ve ailenizin size baskı yaptığını ve yurtta kalmak istediğinizi söyleyin. Yurda girebilirseniz devlet sizi okutup memur yapar ve belki ilerde ailenizle sorunlarınızı da çözersiniz.
Eğer istemiyprsan sakın o örtüyü takma! Diren sonuna kadar diren çünkü emin ol taktıktan sonra çıkarmak için direnmek çok zor. Ailen eninde sonunda kabullenecektir seni ölene kadar eve hapsedecek değiller. Kararlı ol ve diren!