Merhaba, bu sayfayı uzun bir süredir takip ediyorum ve istediklerini başaranları okudukça onlar için çok mutlu oluyorum. Ben, bu durumu sadece benim yaşıyor olduğumu sanırken geçen sene bir arkadaşım bana bu sitenin varlığından söz etti. Doğrusu çok şaşırdım, umarım ben de istediğim şeye ulaşırım.

Ben 18 yaşındayım. Liseye geçtiğim sene anne ve babamın isteğiyle kapanmıştım. Tabii o zaman bu durumu çok da iyi kavrayamamıştım; isteyip istemediğimi bilmiyordum, her şey bir anda olmuştu. Kapalılığımın ikinci senesinde bunu istemediğimi anladım. Giydiklerimin bana yakışmadığını, şal takınca yüzümü beğenmediğimi, saçlarımı çok sevdiğimi fark ettim. Anneme söyledim; önce çok kızdı, “Günah bu kızım, diğer tarafta ne yapacağız? Hem baban duymasın” dedi. Ben üsteleyince babam beni okuldan almakla tehdit etti ve ben de açılmaktan vazgeçtim. Yine de arkadaşlarımın saçlarını görüyorum ve saçlarının rüzgârda uçuşması, yağmurda ıslanması, tenlerine değmesi çok hoşuma gidiyor.

Bu şekilde bir sene daha bekledim ve artık dayanamıyordum. Giydiklerimi hiç önemsemiyordum, kıyafet almıyordum ve sürekli siyah giyiniyordum. Bir gün okula açılıp gitmeye karar verdim, belki böyle olursa mecburen izin verirler diye düşündüm. Sabah evden çok erken çıkıp arkadaşıma gittim, saçımı özenle düzleştirdim ve okula gittim. Herkes şaşırmış ama çok beğenmişti. Hayatımın en mutlu günüydü. İlk defa kendi istediğim gibi yaşıyordum. Eve gittiğimde annem beni görünce ağlamaya başladı, çok kızdı, “Bunu nasıl yaparsın, biz insanlara ne diyeceğiz, bizi hiç mi düşünmedin” dedi. Gerçekten çok üzüldüm ve ağladım. Aynı akşam babam “Eğer açık olmak istiyorsan eşyalarını alıp evden git, okumayı da unut” dedi ve ben bütün umutlarım tükenmiş bir şekilde tekrar vazgeçtim. Ertesi gün okula kapalı gittim ve herkes bana çok değişik baktı. Beni bir tek ablam anlıyordu ama o da eğer okumak istiyorsam buna mecbur olduğumu söylemişti. 2- 3 hafta boyunca beni birileri görmesin diye okula hep çok erken gittim ve sınıfta oturdum, rezil olmuştum…

Şimdi lise son sınıftayım, sınava hazırlanıyorum. Üniversiteyi kazandığımda ailemden ayrılacağım ve açılacağım. Bunu yapacağım günü iple çekiyorum. Saçlarımı yapıp istediğim gibi giyinip dışarı çıktığım gün mutluluktan ağlayabilirim. Ailem ‘El âlem ne der’ korkusuyla beni kapattı, onlar kendi çocuklarından çok diğer insanları düşündü. Ben hiç bunu onlara güzel bir şekilde anlatamadım ya da belki onlar anlamadı. Eğer açıldığım gün tehditlerine karşı koysaydım ve evden gitseydim şimdi belki barışmıştık. Cesaret edemedim.

Umarım bu sayfadakilerin bana umut olduğu gibi ben de başkalarına umut olurum. Unutmayın; yalnız değiliz, yalnız değilsiniz.

(Görsel: Tom Hammick)