Birkaç saattir sitedeki yazılarınızı okuyorum, o kadar bensiniz ki… Ben de zorla kapatıldım. Tabii benim durumum sizinkilerden biraz daha kötüydü sanırım.

Ben 3. sınıfta, regl olmadan ve hatta regl olmanın ne olduğunu bile bilmediğim bir dönemdeyken aile baskısıyla kapatıldım. 3 abim var; her gün onlardan biri beni okula götürürdü. Olur da bir şey yaparsam, olur da saçımı açarsam diye… Oysa ben daha kafamdakini nasıl bağlayacağımı bile bilmiyordum. Çocuk olduğum yaşlarda arkadaşlarım tarafından dışlandım, bu yüzden hiçbir zaman okula gitmek istemedim. Evde pijama giymeme bile izin verilmezdi, hala da öyle. Küçük yaşta asosyalleştim. Anneme ne zaman açılmak istediğimden bahsetsem “Abilerin seni öldürür, seni öldürürüz, orospu mu olacaksın başımıza?” der ve beni hep bastırırdı. Abim eve kız arkadaşını getirince sorun yoktu ama sırf yoldan geçen erkek bir sınıf arkadaşım bana selam verdi diye ağzıma yediğim tekmeler benim hakkımdı. Çünkü ben kızdım. “Anne, bu kafamdaki beni boğuyor” diyemedim. Aynaya her baktığımda kendimden nasıl nefret ettiğimden bahsedemedim. Her gece uyurken kendimden nefret ederek ve sabaha ölü çıkma duaları ederek uyuduğumdan bahsedemedim. Okulda basketbol takımına eşarbım yüzünden alınmadığımı anlattığımda “Sen ne biçim kapalısın?” diye annemden yediğim tokadın canımı nasıl yaktığını da söyleyemedim. Bunları buraya yazıyorum çünkü artık dayanamıyorum.

Şu an 11. sınıftayım ve 9 yıldır kapalıyım. Tek temennim, üniversiteye gidince bu kafamdakinden kurtulmak. Evet, belki doğru olan kafamızı kapatmamızdır ama bize dini hiç sevdirmediler. Hayatım boyunca dinden nefret ettim ve bunun sorumlusu ben değilim.

(Görsel: Tom Hammick)