‘Açık’ olmayı, rüzgârın saçlarımdaki hissini unutalı yıllar oldu. Ben daha 8 yaşındayken babam sürekli ortaokula başladığımda kapanacağımı söylüyordu. Çevremdeki neredeyse herkes kapalıydı. Aslına bakarsanız bu konuda bir seçim şansım olup olmadığını bile bilmiyordum. Henüz küçücük bir çocuktum. Derken ortaokulda kapandım. Hayır… Çevremden hiç kötü yorum almadım, aksine çok uzun süre boyunca takdir edildim. Bu beni mutlu etmeye yetiyordu. Ta ki bir şeyleri idrak etmeye başlayıncaya kadar.

Aklımda sürekli ‘Ben neden kapalıyım?’, ‘Erkekler saçıma bakınca bazı düşüncelere kapılacaklar diye mi özgürce giyinemiyorum?’, ‘Bu beni mutsuz mu ediyor?’ gibi sorular dolanmaya başlamıştı. Arada gizlice saçım açık şekilde balkona çıkıyordum. Bunun beni nasıl iyi hissettirdiğini anlatamam. Tüm bunların farkına vardığımda annemle konuşmaya karar verdim. O bağırıp çağırır ve ben de karşılık veririm, savaşırım diye düşünüyordum. Öyle olmadı. Neden böyle bir şey istediğimi sordu, anlattım. “Babam ve sen bir daha benimle konuşmaz mısınız?” diye sordum. “Baban önce konuşmaz ama evladımızsın” dedi, gözleri dolmuştu. Sonra tekrar konuşacağımızı söyleyerek odasına gitti. Kapısına yaklaşınca sessiz sessiz ağlayışını duydum. İşte o an vazgeçtim. Kavga etsek, bana bağırsalar çatışırdım ve asla vazgeçmezdim ama bu… Asla beklemiyordum.

Bu olanların üstünden bir yıl geçti. Rahat bir şekilde denize girmek, ormana gitmek hâlâ hayallerimi süslüyor ama bunu yapmak için cesaretim yok. Ne yapacağımı, derdimi nasıl anlatacağımı hiç bilmiyorum. Bana yardım ederseniz çok sevinirim çünkü bu duvarların ardında mutsuz yaşamaktan çok sıkıldım. İyi yaşayın.

(Görsel: Valeria Petrone)