Buradaki yazıları uzun zamandır okuyorum. Benimle aynı durumu yaşayan insanları gördükçe bir yandan çok üzülüyorum ama bir yandan da yalnız olmadığımı görüyorum. Başarmış insanlarla karşılaştıkça içimde bir umut doğuyor.

Ben 3 yıl önce kapandım. Kapandığım zaman başka birçok problemim vardı ve bu problemler nedeniyle bir boşluk içindeydim. O boşluğu bir şekilde başörtüsüyle doldurmaya çalıştım. Büyük saçmalık! Aslında bu düşünce küçüklüğümden beri ailem tarafından bana aşılanmıştı. Sonrası büyük bir hayal kırıklığı oldu tabii. Öyle pişmanım ki keşke o güne geri dönebilsem diyorum hep. En kötüsü de başörtülü annemin babamı aldatıyor olması, bunu öğrendiğim zaman her şeyden tiksindim.

Her neyse, karantina sürecine girmeden önce üniversite için şehir dışındaydım; o günlerin birinde artık dayanamadım ve başımı açtım. Fakat maalesef 4 gün sonra virüs sebebiyle okul kapandı ve ben memleketime dönmek zorunda kaldım. Öyle ani oldu ki tüm bunlar… Memleketime gittiğim gün bu konuyu anneme ve teyzelerime açtım. Daha önce hiç böyle bir tepkiyle karşılaşmamıştım. Hepsi birden üstüme gelince kendimi çok kötü hissettim ve o gün bugündür cesaretimi toplayamıyorum. Anneme, bana açılmamamı söylediği halde kocasını aldattığını sürekli hatırlatıyorum. Ben bunu söyleyince ayılıp bayılma krizlerine girdiği için de ne yapacağımı şaşırıyorum. Şu sıralar bulunduğum çevrede bu olay nedeniyle üstüme gelecek o kadar fazla insan var ki sanırım bu yüzden cesaretimi toplayamıyorum. Fakat inanıyorum ki bir gün ben de kendim olacağım. Başaracağım…

(Görsel: Pamela Phatsimo Sunstrum)