Hiçbir zaman bir Müslüman gibi hissetmedim. Küçük bir çocukken bile bana ve aileme mutsuzluktan başka hiçbir şey getirmemiş bu dine inanmıyordum. Çok denedim. İnanabilseydim hayatım çok kolay olacaktı. Çok denedim. Her yolu denedim. İnanmıyorum. Olmuyor. İmam Hatip lisesini birincilikle bitirdim. Anlayıp sevmeye çalıştım. Anladım ama sevemedim. Ailem için başka bir doğru yok. 15 yaşından beri ateistim ve bunu aileme belli etmiyorum.

Kapalı olmak asla bana göre değil. Saçlarımı örttüğüm bir gün bile bundan huzur duymadım, bunu asla sevemedim. Ailemde kapalı olmak dışında bir başka hayatta kalma şekli yok. Aslında uzun zamandır açığım ama ailemin bundan haberi yok. Oturduğumuz ilçenin sınırlarına girdiğimde başımı kapatıyorum. Bu çok iğrenç çünkü bu yalanlardan çok bunaldım. Kendi istediğim şekilde hayatta kalabilmek için yalan söyleme hakkımı kullanıyorum. Bu bir yönüyle onurlu bir davranış. Kuralları yıkamıyorum ama deliyorum. Bir yönüyle de çok onursuzca. Kendi inandığım şekilde yaşamak isterdim. İntihar düşüncesinin aklıma gelmediği tek bir sabah bile hatırlamıyorum. Bu içinden çıkılmaz bir depresyon. Nasıl çıkabilirim bu döngüden? Nasıl? Bu soruların cevabı yok. Cevaplarını bulamadığım bu sorular beni antidepresanlara ve psikiyatri kliniklerine sürükledi. Çözüm olmadı. Küçükken, çalıştığımda ve bir mesleğim olduğunda tüm bu düzenin içinden çıkabileceğimi sanırdım. Artık öyle olmadığını anladım. Tüm ailem, çevremdeki herkes tek bir doğruya inanıyor. Yaşıyorsam tek bir sebebi var. Bir yıldır her gün kendime hatırlattığım tek şey; “Yaşamak görevdir yangın yerinde.”

Şimdi ölsem arkamdan “O dinden uzaklaştı, o yüzden intihar etti; siz onun gibi olmayın” diyecek ve ailemdeki diğer insanlara uyguladıkları baskıyı artıracaklar. Günün birinde doğru olduğunu bildiğimi açık açık yaşayabilirsem ve bir kişi bile olsa beni görüp bir çıkış yolu olduğuna inanırsa işte o zaman görevimi tamamladığımı hissederim.

(Görsel: Jonathan Gardner)