Ben de yazmak istedim size… 40 yaşındayım, evliyim, anneyim ve şu anda çalışıyorum. Dindar bir anne ve alkolik bir babayla büyüdüm. Arkadaşları hangi okulun daha iyi olduğunu söylediyse annem beni oraya göndermeye çalıştı. 11 yaşımda ilkokulu bitirdiğim yaz, Kur’an kursuyla ve kapanmamla başladı ve yatılı bir maceraydı bu… Orada gördüğüm şiddet ve cehalet, hoca olduklarını söyleyen insanlara hâlâ iğrenerek bakmama sebep oluyor. O okul senin, bu okul benim gezip durdum. Kendi benliğimi bulmaya çalışırken annemin şiddeti de okuldaki isyanlarım da bitmedi. Annem, babama her kızdığında oklavayı benim sırtımda kırdı. En sonunda okuldan kaçtığım için ortaokulun 2. sınıfındayken beni okuldan aldı ve 1 sene dışarı çıkmama izin vermedi.

16 yaşımdayken beni istemeye gelmeye başladılar, annem beni yollayacaktı ama saydığı aile büyüklerine olan korkusundan evlendiremedi beni. Liseyi açıktan zar zor bitirdim. Sonrası koşular, yürüyüşler… Sonunda açıldım ama her gün beddua, her gün hakaret… “Seni doğuracağıma taş doğursaydım, senin gibi evlat olmaz olsun, seni doğuracağıma tuvalete s*çsaydım…” 36 yıl dinledim bunları. Sadece dinledim. Dinimden ya da inandıklarımdan vazgeçmedim. Çünkü onları bana ailem öğretmedi, onları öfkesine ve nefretine yenik düşseydim ben de kesinlikle nefret ederdim dinden. Çünkü kendilerinden farklı olan her şeyden ve herkesten nefret ettiler, onlardan hep tiksintiyle bahsettiler.

Ben hayatım boyunca mantığımın kabul etmediği hiçbir şeye inanmadım. Şimdi çalışmaya devam ediyorum. Bir oğlum var. Bu yaşıma kadar çok fazla şey yaşadım. Hayalimdi, bu sene üniversiteyi bitirdim… Kendiniz olmaktan vazgeçmeyin. Neye inandığınız, hangi sebeple inandığınız sadece sizi ilgilendirir. Asla yalnız değilsiniz ve ne isterseniz başarırsınız. Annem hâlâ uğraşıyor benimle, gülüp geçiyorum. Kendinize inanmaktan vazgeçmeyin.

(Görsel: Salvador Dali)