Merhaba, buraya birkaç defa yazdım ve sonra vazgeçip yazdıklarımı sildim. Şimdi tekrar yazıyorum; belki bu yazı da hayallerim gibi her zaman olduğu gibi siz göremeden uçup gidecek. Neyse, konuya geleyim.
Aşırı muhafazakar bir ailede yaşıyorum. Babam, kapanmam gerektiğiyle ilgili 6. sınıftan beri beni baskılıyordu. O yaştaki bir çocuğun kıyafetleri sürekli kısıtlanıyordu. (12 yaş benim için bir çocuk yaşıdır.) Uzun etekler giyiyor ve kendimden nefret ediyordum. Çok direndim, gerçekten çok direndim. Sonra hayallerim için okumak için lise 2. sınıfın yaz tatilinde kapandım çünkü kapanmazsam babamın beni okula göndermeyeceğini biliyordum.
Şu anda üniversite 2. sınıftayım. Babamı suçluyorum; onun yüzünden insanlara gerçek kişiliğini gösteremeyen, duyguları bastırılmış, kafasındaki örtüye göre hareket eden zavallı bir kız var. Bazıları örtüye bir anlam yükler ama benim için artık hiçbir anlamı yok. Sadece yaz aylarında terleten, boynumu sıkan bir şey; başka hiçbir anlamı yok. Biliyor musunuz; karantina döneminde saçlarımı kısalttım, şekil verdim, kahkül kestim. O kadar yakıştı ki. Bunu yazarken saçlarımı kokladım, çok güzel korkuyorlar ama yarın sabah bir misafir gelince, dışarı çıkınca ya da okul başlayınca yine saçlarımı kapatıp o sahte ve zavallı ben olacağım. Toplum dayatmaları da canımı sıkıyor, ben kapalı olduğum için LGBTI bireylerine saygı duyamaz ya da Atatürk’ü sevemezmişim, öyle diyorlar!
Her neyse, açılmak istediğimi aileme asla açıklayamam, bu konuda çok anlayışsız ve ketum davranıyorlar. Kız kardeşim var ve o da kapalı, bu konuyu onunla hiç konuşmadık. Ben açılırsam onun da açılacağına eminim çünkü kardeşim, ben zorla kapatılırken babamdan gördüğüm muameleyi görmemek ve laf işitmemek için liseye geçer geçmez kapandı. Üniversiteye gitmek sandığımın aksine beni çok da özgürleştirmedi; ailemden az da olsa para almam gerek, tatillerde de eve geliyorum. Benim umudum üniversite biteceği zamana kaldı. Böyle olunca da çok geç olacak gibi geliyor. En güzel zamanlarım istemediğim bir görüntü içinde geçecek. Ama sabretmeliyim. Kuru dalım, bir gün çiçek olacağım.
(Görsel: Maria Berrio)
Comments (2)
Bence bir iş bul ve para biriktir, ailenin para göndermeme ihtimaline karşın. Sonra da gittiğin zaman yap, erteleme. Annenle falan konuşmanı da tavsiye ederim, şans seninle olsun?
merhaba birçok yazıyı okudum ama en çok senin yazını kendime yakın hissettim, eğer istersen seninle konuşmak isterim. Ben de aynı şekilde aileme açılamayacağım galiba çünkü onlarla aramın kötü olmasını ya da onların üzülmesini istemiyorum. alacağım tepkiden de çok korkuyorum ve sert tepki alacağıma eminim. bir yandan da neden tüm hayatım boyunca istemediğim bir şeyi yapayım diyorum ama ailemin kabul etmeyeceğini de biliyorum. dine inancımı kaybetmedim ama namaz kılmayıp kuran okumazken başımı kapatmak anlamsız geliyor ki giyimim de bir kapalıya uygun değil. kuranımı okurum namazımı kılarım ama bunu yapmaya zorlanmak istemiyorum…